Nieuw Zeeland - Aotearoa

​Op de luchthaven in Melbourne lopen we vol vertrouwen naar de check in balie. We hebben geen visum want dat is niet nodig voor Nieuw Zeeland oftewel Aotearoa, zoals het door de Maori's genoemd wordt.

​We zetten de rugzakken op de band. De dame van de luchtvaartmaatschappij checkt onze gegevens en vraagt wanneer vliegt u terug? Die vraag komt ons, in ons eigen reisuniversum, heel bizar voor. Terug? Wanneer? Hoezo? Ja, dàt weten we natuurlijk niet. Hoe zouden we dat moeten weten. Ergens over 3 maanden. Dan kan ik u niet inchecken, u moet een retourvlucht hebben. Een wat? Even zijn we uit het veld geslagen. Een retourticket kopen voelt nu echt als een knieval, dat we moeten toegeven dat we ooit terug naar huis gaan. Maar de dame is onverbiddelijk en stuurt ons terug naar de balie waar we vliegtickets kunnen kopen. Ze adviseert ons een retourticket naar Australië te kopen die we direct kunnen afboeken als we in Nieuw Zeeland zijn. Dat kan. Dus dat doen we. De twee tickets worden in Nieuw Zeeland na een telefoontje ongedaan gemaakt en we krijgen het hele bedrag direct terug. Bureaucraten. 

Lake Tekapo

​We komen aan in Auckland en hebben een warmly welcome met Guido’s neef Marty die daar woont. Hij brengt ons van het vliegveld naar de customs om de motoren op te halen. Na een papiertje opgehaald te hebben bij de ene balie moeten we naar een andere balie om daar ook weer een papiertje op te halen. Dan moeten we een afspraak maken met de afdeling Biosecurity. Zij checken of de motoren schoon genoeg zijn om in het land te mogen. Deze afspraak kan pas de volgende dag plaats vinden.  De volgende dag melden we ons weer bij de 2e balie. Niemand schijnt te weten waar de motoren zijn. Dat is grappig want ze staan in de hangar ernaast. We hebben ze allang gezien, gisteren al. Je kunt ze vanaf de weg zien. De Nieuw Zeelanders doen er heel spastisch over. We mogen niet in de hangar of bij de motoren komen om een of andere reden. 

​Als we de dame van de Biosecurity ontmoeten, moet Guido speciale permissie hebben om mee te lopen naar de motoren. Liever niet, ze vinden het eng. Onze bagage zit op de motoren en in de koffers! Als zij dit ziet, roept ze verschrikt uit: maar dat kan niet! Die bagage! Die moet eerst aangegeven worden! Jullie moeten terug naar Customs. Okay. We lopen erheen, het is een half uurtje lopen. Daar aangekomen moeten we een uitgebreide lijst invullen met alle spullen die er in zitten. De customs checkt dit en geeft akkoord. Dit alles natuurlijk niet na forse betalingen. Bij iedere balie. Met dit papiertje kunnen we dan naar de hangar waar de motoren staan. Een medewerker rijdt ze met de vorkheftruck naar buiten waar we ze zelf kunnen ontdoen van plastic. We springen een gat in de lucht. Nu nog alleen een WOF (warancy of fitness) regelen, een soort APK. Daarvoor rijden we naar een van vele keuringsstations. We moeten een remproefje voor de keurmeester doen en ook dat is weer geregeld. Als je maar betaalt. Bij elk bureau betalen we. We krijgen een officieel registratienummer (soort tijdelijk kenteken) maar we hebben geen plekje om deze aan de motor te hangen. We rijden als vanouds en of het nooit anders was en héél gelukkig door de straten van Auckland na twee weken motorloos. 

Auckland

Auckland is prachtig gelegen, met aan alle kanten water.

Het is eind van het jaar 2015 en we besluiten om met de kerstdagen door het Northland te trekken, het gebied ten noorden van Auckland. Een week is genoeg om dit noordelijkste deel van Nieuw Zeeland te verkennen. Zo kunnen we met Oudjaar weer terug in Auckland zijn. Alhoewel het schijnt dat in Nieuw Zeeland Oudjaar minder gevierd wordt en minder betekenis heeft dan in Nederland. Waar is het feestje?
We rijden de kustweg af, langs de Hibiscus coast, om de drukke state highway nummer 1 zoveel mogelijk te vermijden. De eerste kilometers, het voelt direct vertrouwd om de vele vele bochtige wegen te rijden. Kun je last hebben van een omgekeerde cultuurshock? We moeten zo wennen aan het weggedrag hier. Alles gaat weer volgens regeltjes, keren of stoppen op de weg levert je een dikke vinger of getoeter op. Raar. Rood stoplicht is nu weer echt stoppen, mensen parkeren hun auto maar één kant op, de goede. Oh wee als je de verkeerde kant op parkeert. Vinden ze raar. En dat vinden wij dan weer raar. Ook even keren op de andere weghelft is er niet meer bij. Regeltjes. We houden er niet meer van. Komt nog bij dat ze het hier ook weer nodig vinden om te laten merken wat ze er van vinden. 

Oostkust van Northland

​Op het Northland bezoeken we ook Waitangi. Belangrijk voor de Maori en de hele geschiedenis van Nieuw Zeeland. Hier is in 1840 een verdrag getekend tussen Maori leiders  en vertegenwoordigers van de Britse kroon voor een eerlijker verdeling van het land. De beroemde Treaty of Waitangi. Er waren wat onenigheden tussen de Maori mensen en de blanke kolonisten. Niet dat met het verdrag de stroevigheden over waren, later zijn er nog bloedige oorlogen uitgevochten. Dit kwam deels door de verkeerde of niet zuivere vertaling van het verdrag van het Engels naar het Maori. Tot op de dag van vandaag is het niet rechtgetrokken. Veel Maori’s zijn land verloren of hebben voor een spotprijs grond verkocht met olie en andere rijkdommen er in. De treaty is in de ogen van vele blanke Nieuw Zeelanders een schoolvoorbeeld van hoe volkeren naast elkaar kunnen leven in vrede. Sommige Maori’s denken er anders over.

Traditionele Haka (dans) Ook het nationale rugby team heeft een eigen Haka

We bezoeken een communityhouse (gemeenschapshuis) en de Maori’s die daar leven, laten ons zien hoe een traditionele begroeting er uit ziet. Prachtig versierd houtsnijwerk. Net als veel mensen in Azië, leven de Maori’s in het bewustzijn van de voorouders en respect voor de natuur en de aarde.

Kerst vieren we bij de tent, met een zelfgekookte maaltijd. Lang geleden dat we kookten, na al die eetstalletjes en marktjes in Azië. Ook kamperen we weer iedere dag, het liefst op een natuurcamping. Ook dit was in Azië anders, waar we voor 5 of 10 euro een kamer konden boeken en dit ook graag deden vanwege de airco. Alles is even wennen en anders hier. De truien kunnen weer aan in de avonduren. De Nieuw Zeelanders vieren Kerst op hun eigen manier. Op de camping loopt een paartje loopvogels. We weten niet wat het zijn (geen kiwi’s) en bekijken ze opeen afstand vanaf de tent. Plots rennen ze weg en we zien een kat lopen. Totaal machteloos kijken we toe hoe de kat zonder moeite zijn hapje van vandaag verorbert. Zo gaat de uitheemse natuur om hier met de inheemse natuur. Geen schijn van kans. Later begrepen we dat het om de Nieuw Zeelandse kwartel gaat.

Hundertwasser toilet

​Een fantastisch toiletbezoek in Kawakawa. We rijden 30 kilometer om voor een toiletbezoek. Het toilet van architect Hundertwasser uit Oostenrijk. Eerlijk is eerlijk, het is het omrijden waard. Een toiletbezoek dat een mooie combi is van Gaudi en Jugendstil. Mooi is ook dat hij mens en milieuvriendelijk bouwde. We plegen een plasje schieten foto’s en rijden verder. Toiletten zijn hier in overmaat, altijd voorzien van toiletpapier en schoon! Dat is wel wat anders dan alle plassende mensen op straat in delen van Azië.

Op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland lopen we over de camping bij Cape Reinga. Uitkijkend over de Zuidelijke Stille Oceaan. Als je hier naar het noorden vaart, kom je na heel lang varen uit in Rusland, het meest noordoostelijk deel van Rusland dat de Beringstraat grenst. Deze natuurcamping heeft 40 plekken en omdat het kerst is, is iedereen in Nieuw Zeeland op pad. Er staan momenteel wel 100 tenten. Tot zelfs buiten de paaltjes, buiten de camping op de parkeerplaatsen. Het lijkt wel een festival, haring aan haring. Dan, plots zien we een Moto Guzzi. In leger groen. Dat kan alleen maar een Nederlander zijn. Ja hoor een Nederlands kenteken! Het is Jeroen, uut Grunn, zo staat op zijn tank geschreven. Fantastisch! We maken snel kennis en spreken af de volgende dag samen te reizen.

---

Het echte Noord-punt kan je alleen te voet bereiken. Er staat een vuurtoren en een wegwijzer. De wegwijzer is een dingetje in Nieuw Zeeland. Hier staat een wegwijzer op  noordelijkste puntje en in het zuiden, jawel staat er een wegwijzer bij het zuidelijkste. En het dingetje is natuurlijk dat je naar beide plekken reist. Noord en Zuid ligt hemelsbreed 1400 kilometer, over de weg 2000 km. Er zijn ook mensen die het lopend doen. Dat kost zo’n 3 to 5 maanden afhankelijk van tempo, conditie, route.
90 Miles Beach is een stuk strand van 90 kilometer waar het toegestaan is op eigen risico te rijden. Euh? Voor Lilian is dit nog een bruggetje te ver, de angst voor diep mul zand na de val zit er blijkbaar wel in. Guido vermaakt zich opperbest in het zand op het strand. De Mahuta, grootste en hoogste Kauri Tree in Nieuw Zeeland. 51,1 meter hoog. Op de camping ’s avonds zien wij, geluksvogels, een echte Kiwi lopen! Overal staat de Pohutukawa boom in bloei, knalrood en groen. De complementaire kleuren knallen je echt tegemoet.

Pohutukawa tree

​Wat in het Northland zeker niet mag missen, is een bezoek aan de overblijfselen van de mast van  Rainbow-warrior. Lilian heeft in haar jeugd de avonturen van dit schip op de voet gevolgd. (Hippie kind hè). Het verhaal van de aanslag in Nieuw Zeeland spreekt natuurlijk tot ieders verbeelding. Het schip is hier opgeblazen door de Franse overheid, er viel één dode, een Nederlander overigens. Zo doen we dat met lastige klanten. 1985 al weer jongens. Nieuw Zeeland heeft deze zaak op het scherpst van de snede gespeeld en is nog steeds nucleair vrij gebied . Het schijnt dat een van de sleutelfiguren achter de aanslag nu baas is van een wapenfabriek van de overheid in Belgie. Jaja. En één van de personen die als duiker medeverantwoordelijk is voor de aanslag heeft in 2015 in het openbaar zijn excuses aangeboden op de Nieuw Zeeland televisie. Ik zeg tijd voor #GreenpeacePapers. 

Of het mooi rijden is in Nieuw Zeeland?

​Terug in Auckland brengen we oudejaarsavond en nieuwjaarsdag door met neef Jake en nicht Jeannet. Op One Three Hill, voor de muziekfans wel bekend geworden door een nummer van U2, kijken we om twaalf uur met een flesje bubbels naar het vuurwerk dat 5 kilometer verder op in Auckland op de TV Tower wordt afgestoken. Stiekem drinken we de nepchampagne. Het is spannend of we niet weg worden gestuurd of de drank in genomen wordt door de aanwezige beveiligers. Drinken is absoluut verboden op straat. Geen liederlijke taferelen of dronkemansgelul op Oudejaarsavond in Auckland. 
Het is tijd om het land in te trekken. We hebben twee maanden voor dit land. Hoe spannend is dat. Eerst doen we nog een omtrekkende beweging en begeven ons naar noord Auckland. Daar woont een vriendin die samen met haar man een AirBnb is begonnen. Of wij even het proefkonijn willen zijn en een goede review willen geven. Natuurlijk!! Los van onze zeer positieve review (gaat dat zien mensen!) was het een geweldig verblijf en heel gezellig. We eten hier voor de tweede keer de grote groene mosselen uit het gebied de Coromandel. Je ziet ze ook in winkels en op de vismarkt zoals in Auckland. In Auckland eten we trouwens geen dag het zelfde. De diversiteit hier is geweldig, Na een week hebben al Marokkaans, Thai, Indiaas en Ethiopisch gegeten en uiteraard gebarbecued.

Zonsondergang in Raglan

​Eerste stop Raglan. Relaxed beach-stadje. Veel muziektentjes, rasta’s, surf-dudes in Wicked-busjes en café latte. Hier kan je easy-going een paar dagen door brengen, lekker volleyballend op de camping met de rest. Doen we niet. We rijden. Het asfalt is hier zóóo goed en de wegen zóóó bochtig……..meer, meer, meer!
We rijden een mooi stuk onverhard langs de kust bij Raglan, rondom de vulkaan Karioi, 2,4 miljoen jaar geleden uitgestorven. Veel van dit soort gebieden in Nieuw Zeeland hebben een Maori historie. Sommige plekken zijn Tapu (heilig) en mag je niet betreden. 100 jaar geleden hadden de blanke kolonisten hier minder aandacht voor en eigende men zich het land toe. Of men betaalde luttele bedragen aan de Maori’s voor de settlers om het vee te laten grazen. Veel plekken hebben een dubbele naam, de traditionele Maori en de nieuwere.
We rijden door naar het dorpje Matamata.  Hier bezoeken we onze eerste Hotspring van Nieuw Zeeland en bovenal brengen we een bezoek aan Frodo en Gandalf! Ook al helden uit onze jeugd en natuurlijk later de filmtrilogie. We zijn beide fan en als we in het overbekende landschap rijden, roepen we telkens uit ja daar loopt Bilbo! Kijk een hobbitstee! Onze verbazing is enorm als we op een dag in Nelson een echte Gandalf op straat zien lopen. Heuh?? Het blijft even stil bij ons. Later hoorden we dat dit redelijk acceptabel is in Nieuw Zeeland. Je verkleden als Gandalf en er geld mee verdienen. Omdat het kan. 

Hobbiton

​We zijn in Matamata, bij de fameuze Hobbiton. Hier in een dal ligt het deel van de filmset uit deel I The Fellowship of Ring dat behouden is gebleven. Het is prijzig en erg leuk . Door de scènes lopen van een film die wij al zo vaak zagen, het is smullen! Het is supertoeristisch als een attractiepark en evenzogoed vinden wij het de moeite waard. De herkenning is groot en het biertje in de Green Dragon Inn erg lekker. De perfectionistische en minutieuze manier waarmee Peter Jackson zijn decor uitkoos en bewerkte maakt alles nog opmerkelijker. Bomen zijn blaadje voor blaadje nageschilderd. Elk detail uit het boek is nauwkeurig verfilmd.
Die ring trouwens, die one-ring-that-rules-them-all, die gaat later in onze belevenissen nog een mooie rol spelen. De ring is net als in het Tolkien verhaal verloren en weer gevonden. Blijf erbij! 

Andere Lord of the Ring - spelers

Gimli op de luchthaven

Cave troll

L&G

Uruk Hai

​Nieuw Zeeland is zo als gezegd een geweldig land om in te reizen. Geweldig omdat de landschappen mooi zijn, de wegen niet te druk, vergeleken met Europa en in goede staat zijn. Er zijn geen snelwegen behalve rondom Auckland, dus alle wegen slingeren door het landschap en maakt dat het overal bochtig is. Dat is wat je wilt als motorrijder. Sommige delen zijn onverhard en we gaan ook op zoek naar deze delen. Geen sporen of tracks zoals in Mongolië maar keurige zand en of kiezelpadden met twee sporen. Niet geheel ongevaarlijk trouwens. Op de onverharde pas van de Danseys Pass (Zuidereiland) kwamen we achterop een stel Duitse backpackers die met hun tweedehands auto een slide maakten en aan de goede kant van de bergwand (!) tot stilstand kwamen. Brandweer en ambulance waren al uitgerukt, behalve een enorme schrik en het eind van hun reis in de auto mankeerde er niets aan bij hen gelukkig.
Overal vind je one-lane-bridges, goed opletten wie er voorrang heeft. Soms rijdt er naast het wegverkeer rijdt ook een trein over. 

Bovendien kan je op vele plekken kamperen. Er zijn campingsites van de overheid (soort ministerie van behoud) die weinig en soms zelfs geen voorzieningen hebben  voor 6 of 10 dollar per persoon per nacht. Ook heb je de grote caravanparks, waar je veel betaalt en waar ook alles is, volledig ingerichte keuken, loungeroom, wasvoorzieningen, Wifi.
Highway 43, The forgotten World Highway. Een weg van 143 kilometer door veelkleurig groen oerwoud, over passen en langs rivieren. Eerst maken we een mooie ronde om de vulkaan Taranaki, een vulkaan zoals een vulkaan er uit moet zien. Hij lijkt op Fuji en schittert derhalve ook in films als zijnde deze vulkaan in Japan. De vulkaan heft een perfecte kegel met een krater en sneeuw rond de top. Onderweg eten we een broodje dat we bij de plaatselijke supermarkt halen. Er komen 3 kinderen langslopen. Het meisje zegt dat ze zojuist een geest gezien hebben en wijst naar het kruispunt. Hij was zwart met bloed. Ze waren doodserieus en niet geschrokken. We geloofden de kinderen op hun woord.  

Forgotten World Highway no. 43

​In Whanganui, een plaatsje langs de westkust op het Noordereiland staan we bij een supermarkt. De namen van dorpen en steden kost hier trouwens nog al wat moeite om telkens te onthouden net als de juiste spelling daarbij. De één naar binnen, de ander uitkijkend bij de motoren. In Nieuw Zeeland kent men de waarde van de machines dus we zijn er zuinig op. Er stopt een Triumph naast de motoren. We maken een kletspraatje met de berijder en hij vraagt of we zin hebben aan een biertje. The answer is always yes! We rijden achter hem aan naar zijn clubhuis. Het clubhuis van de MC Triumph-rijders van Whanganui. Dat is het mooie van motorrijders, ook op de andere kant van de wereld ben je ongeacht je afkomst en wie je bent direct vrienden. Mooi he. We krijgen mooie tips voor de route  van de volgende dag. 
Via de boerenweggetjes rijden we via Mangaweka de Ruahine Road af, langs de Mangawhara rivier. Een prachtig rustig gebied, met heuvels, bergen en veel boerenlandschappen. Een groot deel van de lol in Nieuw Zeeland is het rijden. Het is een beschaafd rustig land en wat dat betreft weinig avontuur te beleven.
In Wellington bezoeken we neef Peter. Er wonen 3 neven in Nieuw Zeeland en een tante. Naast het reizen staat Nieuw Zeeland dus ook in het teken van familiebezoek. Door de zoon van Peter worden we als proefkonijn (alweer!!) uitgenodigd voor zijn nieuw op te starten guided tour bedrijf in Wellington. Een dag lang bezoeken we bijzondere plekken in en rond Wellington. Hij leidt ons ook naar de Weta-workshop, de plek waar Orks en Uruk-hais hun eerste daglicht zagen. We geven tips en Guido bedenkt zelfs de naam voor dit nieuwe bedrijfje! 

Mount Taranaki

Mount Taranaki

​Wellington is een verrassend fijne stad met een havengebied dat alleen lopend te bereiken valt. Met zijn kunstwerken, skaters, kano-verhuur, kleine zwembassins met duikplanken her en der, een piano, containers met hippe pop-up-stores, foodtrucks en een knalblauwe lucht met overdadige zonneschijn, maakt dat we meer dan genieten deze middag. Als kers op de slagroom komen we in het Te Papa museum. 4 verdiepingen fijne exposities over cultuur en geschiedenis. Na een rondgang door het museum blijven we hangen bij de Britten-motorbike. Voor de kenners onder ons wel bekend, deze legendarische motor van dit merk reed ook op de Nederlandse circuits.
We durven we de oversteek naar het Zuidereiland aan. Nieuw Zeeland is één land, maar de twee eilanden zijn gescheiden door een zeestraat. Het maakt dat het af en toe voelt als twee landen, ook de Nieuw Zeelanders zelf zijn geneigd om zich expliciet ‘noorderling’of ‘zuiderling’ te voelen.
We rijden door het beroemde wijngebied Marlborough. In de reisgids staat dat deze weg makkelijk overgeslagen kan worden. Niet veel te zien. Wij genieten want de weg is rustig en slingert door de heuvels langs de kust waarbij we deja-vu’s van Spanje hebben. Klopt ook want de wijn hier is bijna zo goed als in Spanje. Onderweg, links van ons, liggen de zeeleeuwen op de rotsen. Zo dichtbij! Het zijn er echt honderden, diverse kolonies, het is de tijd dat er veel jongen zijn. Mooi!

​We maken een tussenstop in Kaikoura aan de oostkust waar een diepe trog uit de Stille Oceaan de kust bijna bereikt. Dit betekent dat walvissen hier veel voedsel vinden op een bevaarbare afstand van de kust en een walvisspot kans van bijna 100%. Mooi. De boten en de maatschappij zijn 100% in eigendom van en worden beheerd door Maori’s. Over zeer ruige zee varen we 2 uur op zoek naar het superzoogdier. We zien een potvis aan de oppervlakte komen om zich in 7 minuten weer vol te zuigen met zuurstof alvorens hij weer wegduikt naar de diepte. Een aantal mensen wordt zeeziek, precies zoals de organisatie al voorspelde, het is slecht weer. ’s Nachts vanuit het backpackershotel, kijken we uit over de donkere, bewolkte Pacific.
Een goed moment om in Christchurch een extra dag door te brengen. Christchurch is getroffen door een heftige aardbeving, nu 5 jaar geleden. Het is een stad in opbouw en nog lang niet klaar. Oud, nieuw door elkaar en zoals het een stad in opbouw betaamd, is er veel openbare kunst te bewonderen. Mooi is ook de container Mall, een winkelcentrum uitsluitend gebouwd met containers.  Indrukwekkend zijn 185 lege witte stoelen op een grote lege vlakte. Het herdenkingmonument voor alle mensen die de aardbeving in 2011 niet overleefden. We hebben net te horen gekregen dat David Bowie is overleden. Een graffiti artiest heeft hem intussen reeds vereeuwigd op een muur. Overal zie je containers fungerend als stut voor de gebouwen die nog steeds dreigen om te vallen.

Christchurch

​De daaropvolgende weken crossen we van oost naar west, van noord naar zuid en weer terug op het Zuidereiland. We bezoeken hotsprings, maken wandelingen en zien een heleboel dieren, waaronder de Yellow Eyed Pinguïn en de dwergpinguïn. Dolfijnen en overal langs de kust zeeleeuwen. In de weilanden zien we enorme kuddes herten. In het wild worden ze vanuit de helikopter geschoten en geëxporteerd naar Duitsland. Miljoenen schapen. Prachtig gekleurde vogels, de Tui en de Pukeko en de vruchtenduif. We rijden de Arthurs Pass (920 m), de Lewis pass (864 m) en de Lindis pass (971 m) We maken een spectaculair ritje met een Jet boot, met zo’n 85 km/u over de Shotover Rivier, langs rotsen en 360 graden rond, echt sensationeel!

Mount Cook

Zicht op Mount Cook

De mooiste gebieden zijn wel de omgeving van Mount Cook (hoogste berg 3724 meter) en Lake Tekapo. Het uitzicht op de bergen van Mount Dobson achter ons bij Lake Tekapo is majestueus. De toppen zijn besneeuwd, het is een heldere dag. Onderweg komen we Maori Rock Drawings tegen. Geen 40.000 jaar zoals in Australië maar een kleine 200 jaar. In de Catlins, langs de zee vinden we onze eigen Paua Schelp. Opaal van de zee genoemd, prachtig gemaakt van parelmoer door een soort zeeslak.

Pukeko vogel

Paua Schelp

​De kou slaat toe en op een goed moment wijken we uit naar universiteitsstad Dunedin. Uiterst knus. We eten carrotcake en zien een film. Iets met beren, indianen en Leonardo diCaprio. Guido parkeert zijn motor bij de supermarkt en als hij terugkomt, steekt er een visitekaartje achter de lamp. Christine, call me. Een nieuwe vriendin? Op aandringen van Lilian belt hij. Het is een journaliste van de plaatselijke regiokrant, de Otago Daily Times , een soort Stentor. Ze willen een interview en een foto. En zo komen we in de travelbijlage van de zaterdagkrant van de Otago Daily Times!  Hier vind je de link naar het online artikel in de Otago Daily Times.

​Hoogtepuntje is een motortreffen in het mid-zuiden, in Central Otago in Bannockburn. Ook onze vriend uit Nederland,Jeroen en J voor de Kiwi’s is er. Central Otago is het warmste deel van het Zuidereiland en de temperatuur loopt op tot 38 graden. Heerlijk, ‘s avonds hebben we na het diner lezingen van wereldreizigster Danielle en motorcoureur cq. monteur fanaticus Bill Veith uit Christchurch.
We rijden ritten met de locals over voornamelijk off-road wegen. Ook brengen we een bezoek aan Paradise het eind van de weg van Queenstown naar Glenorchie, door een natuurgebied met veel rivercrossings. Prachtig! We gaan een dag te vroeg weg horen we later anders hadden we de prijs voor langste afstand gereden - verst weg gekomen gewonnen! Met een paar motorrijders spreken we af om langs te gaan als we bij hen in de buurt zin en dat doen we want: The answer is always yes! Zo bezoeken we Dick en Diana die in mei naar Europa komen om een motorreis te maken van enkele maanden. Zij zijn de 65 jaar allang gepasseerd! En Andy die in Golden Bay woont en op zijn GS al vele tochten door Europa maakte. 

Lake Tekapo

Lake Tekapo

Verder naar het zuiden. We pakken een oude vee-trail over landerijen, een stuk off-road weg over de Mc. Kenzie pass. Een paar rivercrossings en hekken voor het vee maken dat de ruim 100 kilometer gravel weg een paar uur duurt. Eindelijk een weg die niet op Google Maps staat! Ook de Danseys pass, van zuid naar noord is prachtige off-road weg. Op de camping, halverwege de pas, ontmoeten we een man die nog net de als 100 jaar geleden, nog op zoek is naar goud in de rivier. Het is voor hem ontspanning, op een afgelegen plek in het woud met zijn kampeerbus een weekend naar de rivier staren. Een goed weekend levert hem een paar gram goud op.
In Bluff brengen we een bezoek aan de wegwijzer daar. 1425 kilometer noordelijk ligt de andere wegwijzer op het Noordereiland. En dingetje dus voor toeristen beide wegwijzers te bezoeken. Voor ons is het bezoek aan Invercargill nog veel bijzonderder. Hier is de bakermat van Burt Munro van de prachtige film ‘The World’s Fastest Indian’ gespeeld door Anthony Hopkins. Gaat dat zien, mensen! Op waarheid gebaseerd en zo kan het dat je in Invercargill de Indian van Burt en vele andere attributen kan bewonderen van Burt. Met deze Indian verbrak Burt alle snelheidrecords van de wereld. En ze zijn niet te zien in een museum, ja ook, maar in de Hardwarestore van E.Hayes en zonen. Gewoon in de winkel dus. Dit was zijn vaste plekkie om onderdelen, gereedschap en advies te halen. Ook rijdt Guido nog een stuk over het stuk strand dat Burt gebruikte om zijn Indian te testen. Lang genoeg om topsnelheden van ruim 295 k/u te kunnen halen. Voor wie niet weet wie Burt Munro is, hier is de Wiki pagina. ​

Burt Munro in E.Hayes Hardware store - World Fastest Indian

E Hayes Hardware store

De Indian waarmee Burt een snelheidsrecord van 295 km/u haalde

Het standbeeld bij het museum van Invercargill

Het strand waar Burt oefende voor de recordpoging

Het doel op het Zuidereiland is ook het zuidelijkste puntje, Slope point. Het ligt op 46° 40′ 31″ ZB, 169° 00′ 20 OL en is nog net niet zo zuidelijk als het zuidelijkste puntje van Argentinië of Chili. Evenzo goed voelt het fantastisch. Zuidelijker kunnen wij niet. Zuidelijker zullen we op deze reis ook niet meer komen. Vanaf nu trekken we alleen nog maar weer noordwaarts, het keerpunt van onze reis dus. Zo voelt het ook, wetende dat we nog 4 weken te gaan hebben. We zijn op weg naar Queenstown en eten een broodje en drinken koffie bij een van cafés langs de weg. In de verte ploft een tweecilinder, hij komt dichterbij. Het is een Guzzi. Het is Jeroen! Nou ja.

Van Noord naar Zuid en andersom

Langs mooie plekken als Doubtfull sound, Lake Wanaka, de westkust met de gletsjers Fox en Frans Josef rijden we weer naar het noorden. Op een mooie strakblauwe zonnige dag zitten we onze lunch te verorberen langs de westkust tussen Hokatika en Greymouth en kijken uit op de Tasmanzee. Er rijdt een motorrijder langs. Uiteraard zwaait ie en uiteraard op een BMW. Even later horen we hem terugkomen en zien we hem het picknickterreintje oprijden. Hij doet de helm af en het is een zij. Uit Zweden. Nicole rijdt in haar eentje 5 weken door Nieuw Zeeland. Dat vinden wij nog eens stoer! We rijden samen een aantal dagen op en kamperen samen. Wat een grap! Ze heeft Jeroen onderweg ook al ontmoet. Nieuw Zeeland is een héél klein eiland, héél ver weg van ons.

McKenzie Pass

Danseys pass

We bezoeken samen camping Gentle Annie, verreweg de charmantste camping van het Zuidereiland. Groen, mooie plekken, heerlijke laidback restaurant, vlak langs de zee. Guido werpt nog een hengeltje uit. De sandflies hier zijn hinderlijk, bijna ondraaglijk. Tegen zonsondergang kleedt iedereen zich in lange broek, trui, hoofddeksel en sokken over de broek vanwege deze kleine rotzakken. Lilian doet haar ring af, de vingers worden te dik van de beten. Na een paar dagen, we zijn al bij de familie in Nelson , ontdekt zij tot haar schrik dat de ring niet mee in de portemonnee zit. Oops! En nu? Misschien toch verloren op een van de campings, een rondje mailen met hen kan geen kwaad.
In Nelson brengen we een bezoek aan de volgende neef, Jake en Jeannette zijn vrouw. Ook tante Tonnie van Guido die in de jaren 50 van Nederland naar Nieuw Zeeland vertrok, vereren wij met een bezoek in Nelson. We eten fish ‘n chips op de beach, eten teveel ice-cream (nationale hobby van de Kiwi’s) en draaien even mee in het Nieuw  Zeelandse leven van de familie. We bezoeken mooie plekken en als klap op de vuurpijl neemt neef Jake ons mee op een zeilrace. Hij is lid van de zeescouts in Nelson en op een echt perfecte dag zeilen we mee. Lilian werd een zogenaamde ‘decky’ en Guido deed de fok, the foresail. 25 graden, zonnetje, een kapitein met humor en galmende stem, beter dan dit zal het niet worden in Nieuw Zeeland.
In Nelson bezoeken we dan nog het Motormuseum, het New Zealand Classic Motorcycles Museum. Nauwelijks een jaar open, is de eigenaar, as we speak, op 30 april 2016, gedwongen de tent dicht te doen. Hij is ongeneeslijk ziek en moet andere beslissingen nemen. Ongelooflijk voor een van de grootste collecties op aarde van classis bikes. Meer dan 300 klassieke motoren uit de USA, Europa en Engeland. Er staat er zelfs een van het  Nederlands merk Eijssink, gemaakt in Amersfoort, 1938. Kwijlen en soppen boven Guzzi’s, BSA’s, BMW’s, Harleys en natuurlijk Triumphs en meer, zo komen we de middag wel door.

New Zealand Classic Motorcycles Museum - Nelson

New Zealand Classic Motorcycles Museum

Een open kleppentrein

Tank van een klassieke motor

Beiden gemaakt in Amersfoort

We maken weer de oversteek  over de Cook Strait. Naar het Noordereiland. De laatste week rijden we via afgelegen landbouwgebieden terug naar Auckland. We maken een wandeling met gids in Napier, bekend om zijn Art Deco gebouwen. Men moest de stad in de jaren 30 totaal opnieuw opbouwen in verbandmet een allesverwoestende aardbeving. Art Deco was de mode dus voilà, een walhalla voor Art Deco - gekken.
Onderweg stoppen we bij een oud collega van Lilian die in Rotorua een B&B is begonnen, 12 jaar geleden. De Cottage is toevallig niet verhuurd dit weekend. Genietend van een heerlijke Nieuw Zeelandse rosé liggen wij ’s avond in de hot tub van de Blossom cottage http://www.blossom-cottage.com/, te staren naar de sterrenhemel van Nieuw Zeeland. De Melkweg, Alpha Centauri en Magelhaense wolken, ze waren er allemaal bij. Denken we.

Art Deco in Napier

Napier straatbeeld

Napier bankgebouw

Napier theater

Napier theater

Gevel

Rotorua en omgeving staat bekend om zijn vulkanische en andere geologische verschijnselen. Het is bijzonder. In het hele stadje borrelt en bruist het en komt de stoom uit de putten. Nicole stond op de camping en klaagde over de enorme hitte die de grond afgeeft. Geen slaapzak nodig. Langs het meer zijn diverse modderpoelen die dampen en stomen. In het hele stadje stinkt het als de hel. Naar zwavel.
De Orakei Korako Geothermal Park is spectaculair. Een natuurpark met zeer hoge geothermische activiteit. Ook dit land behoort tot de Maori en zij beheren het park. In alle kleuren van de regenboog zie je hier de meest bijzonder natuurverschijnselen. Onderweg rijden we langs grote geothermische installaties waar de dampen afkomen en de zwavel ons tegemoet zweeft. Hier en daar in de bossen zie je zwaveldampen hangen. In het noorden rijden we langs de kust met zicht op White Island, een eiland in de verte dat een vulkaan is. Het is een levende vulkaan die altijd een slurf van asdeeltjes boven zich heeft hangen. ​

Orakei Korako - geothermisch park

Een laatste weekendje aan zee in het überschattige dorpje Hahei in de Coromandel. Zwemmen, snorkelen, zonnebaden, lezen, we eindigen op een geweldige plek, met camping aan het strand en hebben het naar ons zin.
The ring.
Terug in Auckland, krijgt Lilian mail van camping Gentle Annie Daar is inderdaad iemand geweest aan de balie die een ring gevonden had, Hij had zijn mailadres achtergelaten. Na een mailtje die kant op, volgt er al snel antwoord. Yes it IS your ring that I found. Maar de persoon, is al weer teruggevlogen naar Zuid Frankrijk, Met ring. Zo kan het dat Lilian nog in Nieuw Zeeland was en haar ring al in Europa. Mooi ook dat Michael, zoals hij heet, een echte reiziger is en de wereld verkent met een 4x4.

Only in New Zealand
Onderweg kom je in Nieuw Zeeland gekkigheden en rariteiten tegen. Een paar goede voorbeelden vind je hieronder. Humor onderweg, het is een dingetje daar. Nog een mooi voorbeeld van de gekke geesten van de Kiwi’s is dat veel mensen op blote voeten lopen. Op straat, in de supermarkt, in de auto. Zelfs op het terras of als je afspraken hebt met klanten of, zelfs, als het wat kouder is of regent. Niemand kijkt gek op.

Only in New Zealand

Hond huis

plaatsje met langste naam

Hekwerken B.H.

Country museum.

Kiwi?

Lotr is overal

Brievenbussen

​Samenvatting Nieuw Zeeland.
Het waait er veel en hard. Kiwi’s zijn gek op kamperen en er is maar één merk waarin ze dan ook allemaal hun kampeeruitrusting van hebben (Kathmandu). Het meest vervelende van kamperen in Nieuw Zeeland zijn de sandflies. Klein en hun beten jeuken als de hel en zijn erger dan muggenbeten. Ze zitten vooral op het Zuidereiland. Voeten en vingers zijn favoriet bij hen. Overal langs en op de weg zie je aangereden possums, duizenden. Ook wel konijnen. De bossen en de natuur zijn groen, groen en vele kleuren groen. Overal zijn keurige wandeltracks met bewegwijzering. Veel mensen zijn outdoor fan, fietsen, hardlopen, surfen. Waar je ook bent in Nieuw Zeeland, je bent nooit verder dan 120 km van de zee verwijderd. Even een dagje toeren en je staat weer aan de andere kant van het eiland. Langs de weg vind je vrijwel in ieder dorp een Pie shop. Je kunt daar altijd sandwich of pie eten, of carrotcake, of lemoncake. De borden langs de weg geven aan Homemade Jimmy’s pies hier. Voor ons Nederlanders leest het af en toe heel gek. Heerlijk voor een korte stop op de motor met een bak flat white of long black (Koffie)
We hebben ruim 12 weken door Nieuw Zeeland gereisd en ja, het was het waard. Prachtig land aan het eind van de wereld. In Auckland, in de Civic concertzaal bezoeken we een concert van Sufjan Stevens. Het is ook zijn laatste concert en hij maakt de cirkel rond voor ons. Hij benoemt zijn einde van zijn tournee dat plaats vindt aan het einde van de wereld. Dat geldt ook voor ons. De motoren zijn in Auckland in de container op het schip gegaan en hopen wij begin mei op te kunnen halen in de haven van Rotterdam. Vanaf daar gaat onze reis in het leven weer verder, nu in ons eigen Nederland en wie weet wat de toekomst brengen zal. 

Noordereiland

Zuidereiland

Stats Nieuw Zeeland

Het weer in Nieuw Zeeland. Zoals overal op de wereld was het een warm jaar dankzij El Nino. Januari en februari waren gemiddeld warmer dan andere jaren. Een paar koude dagen met regen, maar 90% van de rijd was het rond de 25 graden met uitschieters naar 30 graden plus. (Central Otago)
Hoogte 971 meter (Lindis pass). Is dus helemaal niet hoog. Toch heb je een Alpine idee hier, omdat de bergen vanaf zeeniveau in de hoogte rijzen. Daardoor heb je het gevoel dat het veel hoger ligt dan bijvoorbeeld Mongolië, dat in zijn geheel boven de 1600 meter reikt.

Temperatuur overdag koudste 7 graden (Dunedin)
Warmst 38 graden (Cromwell Central Otago)
Benzine kost 1.58 op zijn goedkoopst, tot wel 2 dollar  duurst.
Nieuw Zeeland Dollar variërend van 58 eurocent tot 63 eurocent
Aantal kilometers; 10.300 km
Geen valpartijen en twee keer de motor laten vallen (Lilian) Haha één keer bij de supermarkt, en er kwamen alleen maar dames op haar af om te helpen. 


Klik hier voor de bijbehorende foto's
Klik hier om te zien hoe wij iedere dag de motor en tent oppakten
​

Eén jaar heen, 33 uur terug