Onder een enorme gouden poort door, lijkend op een stupa, rijden we Laos binnen.
Het kostte een uurtje, dat was te doen na vier uur bij de grens van China. Het visum is aan de grens snel geregeld en we mogen 30 dagen blijven. Bij een shopping mall verderop nog snel een verzekering voor de motoren regelen en gaan. Geen van ons allen heeft ook maar enige voorbereiding gedaan voor dit land. De horizon lag niet verder dan China. China, en dan zien we wel weer verder. Op goed geluk rijden we een terreintje op en slaan ons kampement op. Midden in een klein dorpje, Nahom, tussen de bewoners. De dorpsbewoners lopen iets verderop naar een dorpskraantje, om te poedelen. Het is eigenlijk een soort buurtdouche, iedereen komt hier om zich te wassen. Bij de buurman, de eigenaar van het kleine winkeltjes naast ons, mogen we naar het toilet. Direct valt op dat deze dorpelingen, de Laotianen terughoudend zijn en met een grote boog om ‘ons’ terreintje heen lopen. Ze laten ons met rust, groeten vriendelijk en lopen door, in tegenstelling tot de Chinezen. In het verkeer wordt er niet meer getoeterd. Ook valt direct op dat de huizen in het dorp allemaal van hout zijn, erg eenvoudig op palen zijn gebouwd. Deze mensen zijn een stuk minder rijk. Wat een wereld van verschil.
De tropen. De zon gaat onder om 18 uur.
De laatste avond samen en de eerste avond zonder Andy. Dat voelt gek. We praten lang na over de ervaringen in China. Wat je in korte tijd daarvan kan oppakken althans. In vier weken hebben we zoveel gereisd en gezien, het is een kakafonie aan indrukken.
Wij hebben geen idee wat we in Laos willen gaan doen. Of waar we heen gaan. En hoe lang. We weten niet zoveel van het land. Eerst maar eens een paar dagen tot rust komen. De afgelopen dagen hebben we alleen maar gereden. We rijden naar Luang Namtra. Allemaal. ’s Ochtends bleken we allemaal hetzelfde plan te hebben gemaakt. Zijn we te dicht naar elkaar toe gegroeid? Het guesthouse is in echte Indochinese stijl gebouwd met donker, hardhouten banken op de balkons, sierlijke deurstijlen en gekko’s op de muur. Aan de overkant zit een klein restaurantje. Op de kaart staan koffie, brood en bananenpannenkoeken. Na een maand China is dit een kleine hemel op aarde. Koffie!! Vers gebakken brood!! De dagen er op zullen we er veelvuldig smullen op de bank onder de ventilator. We zijn in de tropen en het zweten en de warmte houden hier voorlopig niet op. En joepie, facebook, gmail en google doen het weer. Soms zitten we met zijn vijven op de bank enkele uren met de face-down om de contacten met het thuisfront weer aan te halen. Een heerlijke stemming overvalt ons. De vrijheid is weldadig en de oceaan van tijd die de dag is voelt als een eeuwige vakantie. We kunnen zelf beslissen! China was te gek, zeker, maar wat hebben we de vrijheid van het reizen gemist zeg! We beheersen ons en staan nog net niet te springen op straat. ‘s Avonds eten we heerlijk bij een barbecue-buffet. Een soort hotpot maar nu met vuurtje van kolen er onder zodat je ook vlees en vis kunt braden. Met een BeerLao er bij, een flinke schep ijsklonten erin.
Wij hebben geen idee wat we in Laos willen gaan doen. Of waar we heen gaan. En hoe lang. We weten niet zoveel van het land. Eerst maar eens een paar dagen tot rust komen. De afgelopen dagen hebben we alleen maar gereden. We rijden naar Luang Namtra. Allemaal. ’s Ochtends bleken we allemaal hetzelfde plan te hebben gemaakt. Zijn we te dicht naar elkaar toe gegroeid? Het guesthouse is in echte Indochinese stijl gebouwd met donker, hardhouten banken op de balkons, sierlijke deurstijlen en gekko’s op de muur. Aan de overkant zit een klein restaurantje. Op de kaart staan koffie, brood en bananenpannenkoeken. Na een maand China is dit een kleine hemel op aarde. Koffie!! Vers gebakken brood!! De dagen er op zullen we er veelvuldig smullen op de bank onder de ventilator. We zijn in de tropen en het zweten en de warmte houden hier voorlopig niet op. En joepie, facebook, gmail en google doen het weer. Soms zitten we met zijn vijven op de bank enkele uren met de face-down om de contacten met het thuisfront weer aan te halen. Een heerlijke stemming overvalt ons. De vrijheid is weldadig en de oceaan van tijd die de dag is voelt als een eeuwige vakantie. We kunnen zelf beslissen! China was te gek, zeker, maar wat hebben we de vrijheid van het reizen gemist zeg! We beheersen ons en staan nog net niet te springen op straat. ‘s Avonds eten we heerlijk bij een barbecue-buffet. Een soort hotpot maar nu met vuurtje van kolen er onder zodat je ook vlees en vis kunt braden. Met een BeerLao er bij, een flinke schep ijsklonten erin.
De overdekte markt in Luang Namtra wordt een vast momentje voor ons overdag. Je kunt er heerlijk eten, hapjes kopen en shoppen. We kopen bakbanaan, drinken kokosnoot, fruit, en kopen nieuwe t-shirts. Mensen op de markt liggen op hun stretchbedje te slapen naast hun kraam met marktwaar. Op een dag lopen we langs de viswijven, ze zitten met zijn allen op krukjes en drinken bier. Naar de vissen, die in lage bakken op water worden gehouden, wordt niet omgekeken. Guido vraagt of hij een foto mag maken van het tafereel. Dat mag, waarna een van de vrouwen erop staat dat we een biertje meedrinken. We krijgen een klein bekertje met bier en drinken het staand op. Dan wordt onze bekertje weer gevuld en Lilian deelt bakbanaan uit. Ze nodigen ons uit om naast hen te komen zitten. Natuurlijk, het antwoord is altijd ja. Eén van de vrouwen daagt Lilian uit. Je slaat de armen in elkaar met het bier nog in je hand en drinkt dan de hele beker in één teug leeg. Eén van vrouwen wil niet mee doen met het zuipen en wordt min of meer verplicht mee te doen. Ze drinkt haar bier en rent weg. Ze gaat achter de kraam met de kippen staan en spuugt het bier weer uit. De vrouwen nemen dit vrij serieus. Lilian kan er niet onderuit. Als ze de beker tot halverwege leeg drinkt, wordt dat niet gepikt door de groep. De beker met bier moet leeg! Gelukkig kan ze er wat van en smokkelt ze ook door er veel ijs in te gooien. Dat was niet slecht!! Er komt een klant aan. De vrouwen schreeuwen naar de buurvrouw van de kipafdeling, of zij even de vis wil verkopen. Zij zijn druk met bierdrinken.
Vat Luang Kon (Tempel = Vat)
Met zijn 5-en zitten we in een restaurant en voor de zoveelste keer komt de Hmong-vrouw met haar armbandjes. Overdag was ze al tientallen keren langs gekomen. Ze wil niet alleen armbandjes verkopen. Liever verkoopt ze het zwarte spul in een zakje dat ze onder haar mouw verstopt. Opium. ’s Avonds roken we een beetje opium bij de truck onder het genot van een filmpje. Het is vrij licht en heeft eigenlijk geen effect op ons, hooguit een beetje slomer of relaxter. Zeker weten doen we het niet want sloom en relaxed, dat zijn we toch al in hoge mate in dit dorp. De tijd lijkt hier eeuwig te duren.
We zien een paar keer motorrijders. Laos is als onderdeel van een rondje door Zuid Oost Azië een populaire bestemming voor motorrijders uit Europa. Meestal georganiseerd. Ook ontmoeten we Ray Twowheelvagabond uit Australië in zijn eentje op een dikke GS. Inmiddels ruim een jaar aan het reizen door Australië, Indonesië, Cambodia, Laos en Thailand, en dat is nog maar het begin van de rest van de wereld.
We zien een paar keer motorrijders. Laos is als onderdeel van een rondje door Zuid Oost Azië een populaire bestemming voor motorrijders uit Europa. Meestal georganiseerd. Ook ontmoeten we Ray Twowheelvagabond uit Australië in zijn eentje op een dikke GS. Inmiddels ruim een jaar aan het reizen door Australië, Indonesië, Cambodia, Laos en Thailand, en dat is nog maar het begin van de rest van de wereld.
Rijst oogsten
Na een paar dagen lummelen om de China-stress van ons af te laten glijden, ondernemen we, onder begeleiding van gids Singh, een jungletocht van 2 dagen. Met een groep andere reizigers. ’s Nachts verblijven we in een homestay in een klein tribal village van inheemse bevolking bij de rivier Nam Kongh. Een dorpje, ver van de bewoonde wereld, alleen bereikbaar via een zandpad door de jungle. Er is niets, alleen een klein schooltje en een paar kleine winkeltjes. Overal waar je kijkt lopen honden, koeien, kippen en ganzen. Singh kookt voor ons papayasalade met kip en als toetje Laolao uit een bamboebekertje dat de groep rond gaat. De papaya heeft hij even te voren, vlak bij het dorp uit de boom gehakt. In de lunchpauze overdag serveert hij ons kip, boontjes en tomatensaus op een bananenblad. Enkele jongetjes, niet ouder dan 12 jaar hebben de lunch gebracht en lopen nu weer terug naar het dorp. De jungle is een echte jungle, vochtig, groen, hoge bomen, veel bamboe, muggen, mieren, spinnen, bloedzuigers, vogels, vlinders, reuze-duizendpoten en mega neushoorn-torren. Wij hoeven niet veel meer te doen dan lopen. Wat soms nog niet meevalt in deze tropische hete vochtige omstandigheden.
Zicht op dorp waar we overnachtten
Aan het eind van de middag poedelen we samen met de kids uit het dorp in de rivier om het zweet af te spelen. Guido heeft een bal meegenomen en speelt met de kinderen op het schoolplein een potje voetbal. Op de bal staat een wereldbol afgebeeld maar dit interesseert ze niet echt. Ze willen voetballen! In de homestay slapen we op een rij, onder muskietennetten. Op de muur zit een spin van 5 cm doorsnee. De junglegeluiden in de nacht zijn mooi en onbekend.
In de ochtend hebben we tijd om een rondje door het dorp te lopen, Sommigen praten Engels en maken we een kletspraatje mee. We herkennen enkele mensen aan hun kleding; dit zijn dezelfde die op de bazaar in Luang Namtra de hamsters, vogeltjes, wespenlarven en bamboestaken met levende wormen verkochten. Echt rechtstreeks van de jungle vers op de markt. En ha, de jongetjes zijn alweer aan het voetballen met de bal van Guido.
De laatste dag gaat via enkele pittige heuveltjes, door de rivier en langs een waterval terug en stappen in een vrachtautootje die ons na een half uur weer veilig in Luang Namta brengt.
Onze reis gaat verder naar het oosten van Laos, waar het dorpje Nong Khiaw de moeite waard schijnt. Het is de eerste echte dag zonder onze China-groep. We gaan ieder een andere kant op. We zien elkaar wel weer ergens op de wereld.
We rijden door een prachtig gebergte dwars door oerwouden over redelijk goede wegen er heen. Eén stuk is alleen maar roadwork met veel modder. Telkens is er één strook beschikbaar voor alle trucks, brommertjes en auto’s. Het is een lange en vermoeiende dag en de modder vergt enige overwinning van angsten oor Lilian. We doen er lang over. Veel Chinezen in grote SUV’s rijden hier. We herkennen ze aan hun rijstijl. De Laotianen rijden bedeesd en rustig, de Chinezen haal je er zo uit.
In Nong Khiaw huren we een bamboehut aan de oever van de rivier. We liggen onder de klamboe en net als we in slaap vallen, horen we een oorverdovend geluid. Guido zit rechtop in bed. WAT is DAT??? Het gaat door merg en been en is een tokeh. Een tokeh is een uit de kluiten gewassen gekko en staat bekend om zijn harde roep, 5 keer achter elkaar. TOKEH! Hij zit ergens vlak boven ons hoofd tussen het plafond en het dak. Die nacht heeft de tokeh nog diverse roep-sessies, telkens schiet Guido omhoog in bed. We maken een boottocht naar het beroemde backpackersoord Muang Ngoy over de prachtig rivier de Nam Ou. Een echte junglerivier, we voelen ons Martin Sheen op zoek naar Kolonel Kurtz. Halverwege stappen we uit om weer in een dorpje te bezoeken. Een gezin zit onder een boom lekker te smikkelen en nodigt ons uit om mee te proeven. Het is een soort currypasta van tamarinde gekneusd met knoflook en zout en heerlijk! Wow! terplekke gemaakt met de vijzel, verser kan niet.
In de ochtend hebben we tijd om een rondje door het dorp te lopen, Sommigen praten Engels en maken we een kletspraatje mee. We herkennen enkele mensen aan hun kleding; dit zijn dezelfde die op de bazaar in Luang Namtra de hamsters, vogeltjes, wespenlarven en bamboestaken met levende wormen verkochten. Echt rechtstreeks van de jungle vers op de markt. En ha, de jongetjes zijn alweer aan het voetballen met de bal van Guido.
De laatste dag gaat via enkele pittige heuveltjes, door de rivier en langs een waterval terug en stappen in een vrachtautootje die ons na een half uur weer veilig in Luang Namta brengt.
Onze reis gaat verder naar het oosten van Laos, waar het dorpje Nong Khiaw de moeite waard schijnt. Het is de eerste echte dag zonder onze China-groep. We gaan ieder een andere kant op. We zien elkaar wel weer ergens op de wereld.
We rijden door een prachtig gebergte dwars door oerwouden over redelijk goede wegen er heen. Eén stuk is alleen maar roadwork met veel modder. Telkens is er één strook beschikbaar voor alle trucks, brommertjes en auto’s. Het is een lange en vermoeiende dag en de modder vergt enige overwinning van angsten oor Lilian. We doen er lang over. Veel Chinezen in grote SUV’s rijden hier. We herkennen ze aan hun rijstijl. De Laotianen rijden bedeesd en rustig, de Chinezen haal je er zo uit.
In Nong Khiaw huren we een bamboehut aan de oever van de rivier. We liggen onder de klamboe en net als we in slaap vallen, horen we een oorverdovend geluid. Guido zit rechtop in bed. WAT is DAT??? Het gaat door merg en been en is een tokeh. Een tokeh is een uit de kluiten gewassen gekko en staat bekend om zijn harde roep, 5 keer achter elkaar. TOKEH! Hij zit ergens vlak boven ons hoofd tussen het plafond en het dak. Die nacht heeft de tokeh nog diverse roep-sessies, telkens schiet Guido omhoog in bed. We maken een boottocht naar het beroemde backpackersoord Muang Ngoy over de prachtig rivier de Nam Ou. Een echte junglerivier, we voelen ons Martin Sheen op zoek naar Kolonel Kurtz. Halverwege stappen we uit om weer in een dorpje te bezoeken. Een gezin zit onder een boom lekker te smikkelen en nodigt ons uit om mee te proeven. Het is een soort currypasta van tamarinde gekneusd met knoflook en zout en heerlijk! Wow! terplekke gemaakt met de vijzel, verser kan niet.
Boot aan de rivier de Nam Ou
Onze gids is een knul van in de 20 en heeft een kundige (vinden wij althans) en kritische blik op Laos en zijn buurlanden Hij uit zich wel eens kritisch en op basis daarvan door de overheid van facebook gegooid. Nu is zijn facebook pagina alleen voor vrienden en gaan over koetjes en kalfjes. Zijn kritiek uit hij nu op andere manier. In Laos heerst een oppositie die met gevaar voor eigen leven politiek bedrijft. Hij verwoordt de (on-)rechtvaardigheid in het land aldus: de wet geldt alleen voor de arme mensen. Daar is een boel mee gezegd.
We eten die avond weer bij Mama Alex, het restaurantje om de hoek en ontmoeten daar Richard, Richard en Chris. Twee Engelsen en een Ier die een rondje zuidoost Azië op de motor doen. Richard en Chris wonen al langer in Thailand. We drinken die avond een aantal glazen Laolao, de Laotiaanse rijst whiskey. Goedkoper dan bier, goedkoper dan water. Aan het eind van een fles stapt een van de Richards op de motor en haalt een nieuwe fles Laolao bij de winkelier. Als hij terugkomt, geeft hij een beetje veel gas. De buurtbewoners komen naar buiten om er wat van te zeggen. Wel logisch. Een klein opstootje volgt in dit anders zo bedeesde land.
Ook huren we nog een scootertje en rijden naar de grotten van Thom Pha Tok bij de rivier de Ou. Hier schuilden mensen tijdens de Vietnamoorlog als de Amerikaanse bommenwerpers over de rijstvelden scheerden. Laos is lange tijd gebombardeerd in een oorlog die niet de hunne was, de Vietnam oorlog. Er werd op het grondgebied van Laos een secret war uitgevochten. Het heet de secret war omdat er in dit gebied een aantal geheim agenten zaten die een onderlinge strijd voerden, de communisten tegen de niet communisten. We zijn erg onder de indruk van deze geschiedenis en besluiten later in Laos nog naar het gebied te gaan waar er nog veel slachtoffers te betreuren zijn.
Met het brommertje rijden we ook nog naar het plaatselijke hospitaaltje. De operatiewond van Lilian wil maar niet genezen. Hier in de tropen lijkt hij ook ontstoken. De arts en de verpleegkundige maken hem schoon en verbinden opnieuw. Anti-biotica moet de rest doen. Het is weer een bijzonder hospitaaltje. Geen deuren en net als overal in Zuid Oost Azië doe je je slippers uit als je naar binnen gaat. De maaltijd van de dag ervoor ligt in de gootsteen. We staan er op dat de zuster steriele handschoenen aan doet. Guido neemt die dag nog een een deep body massage. Dit kunnen ze goed.
Samen met Richard, die een val op de motor heeft gemaakt en een motorreparatiezaak moet bezoeken, rijden we naar Luang Prabang. Door de stromende regen rijden we met zijn 3-en, gezellig! Grappig, Richard heeft voor 12 weken Azië bijna meer bagage bij zich dan wij 8 maanden onderweg. Best wel een beetje trots op.
We eten die avond weer bij Mama Alex, het restaurantje om de hoek en ontmoeten daar Richard, Richard en Chris. Twee Engelsen en een Ier die een rondje zuidoost Azië op de motor doen. Richard en Chris wonen al langer in Thailand. We drinken die avond een aantal glazen Laolao, de Laotiaanse rijst whiskey. Goedkoper dan bier, goedkoper dan water. Aan het eind van een fles stapt een van de Richards op de motor en haalt een nieuwe fles Laolao bij de winkelier. Als hij terugkomt, geeft hij een beetje veel gas. De buurtbewoners komen naar buiten om er wat van te zeggen. Wel logisch. Een klein opstootje volgt in dit anders zo bedeesde land.
Ook huren we nog een scootertje en rijden naar de grotten van Thom Pha Tok bij de rivier de Ou. Hier schuilden mensen tijdens de Vietnamoorlog als de Amerikaanse bommenwerpers over de rijstvelden scheerden. Laos is lange tijd gebombardeerd in een oorlog die niet de hunne was, de Vietnam oorlog. Er werd op het grondgebied van Laos een secret war uitgevochten. Het heet de secret war omdat er in dit gebied een aantal geheim agenten zaten die een onderlinge strijd voerden, de communisten tegen de niet communisten. We zijn erg onder de indruk van deze geschiedenis en besluiten later in Laos nog naar het gebied te gaan waar er nog veel slachtoffers te betreuren zijn.
Met het brommertje rijden we ook nog naar het plaatselijke hospitaaltje. De operatiewond van Lilian wil maar niet genezen. Hier in de tropen lijkt hij ook ontstoken. De arts en de verpleegkundige maken hem schoon en verbinden opnieuw. Anti-biotica moet de rest doen. Het is weer een bijzonder hospitaaltje. Geen deuren en net als overal in Zuid Oost Azië doe je je slippers uit als je naar binnen gaat. De maaltijd van de dag ervoor ligt in de gootsteen. We staan er op dat de zuster steriele handschoenen aan doet. Guido neemt die dag nog een een deep body massage. Dit kunnen ze goed.
Samen met Richard, die een val op de motor heeft gemaakt en een motorreparatiezaak moet bezoeken, rijden we naar Luang Prabang. Door de stromende regen rijden we met zijn 3-en, gezellig! Grappig, Richard heeft voor 12 weken Azië bijna meer bagage bij zich dan wij 8 maanden onderweg. Best wel een beetje trots op.
Prachtige beelden vaak in de tempels
Luang Prabang is veelbesproken met name door reizigers als een fijne, rustige en oude stad. Voormalig hoofdstad en veel Franse invloeden. We eten onze buik vol aan baguettes! We huren fietsen en fietsen op ons gemak door de straatjes. Dat is meer dan 6 maanden geleden dat we op een push bike zaten. We drinken een cocktail aan de oever van de Mekong. We volgen een kookcursus, klimmen de Phu Si heuvel op waar de That Chomsi Wat staat. (Wat = tempel). We bezoeken de koningstempel Wat Wisunalat. In deze tempel, uit de 16e eeuw, staat een enorme collectie van zeer oude Boeddhabeelden. Ook ontmoeten we onze homies van de China reis weer! We kunnen nog even niet zonder elkaar. We struinen over de nightmarket en eten bij een klein eettentje wat vlees op stokje, rijst en een fruitshake. Je kan kiezen uit mango, ananas, papaya, sinaasappel, banaan….etc…etc…. De nightmarkets in Laos vinden wij geweldig. Je struint wat langs de tentjes, koopt wat eten hier en daar dat vers gemaakt is en smikkelt dit op de aanwezige bankjes lekker op. Laat op de avond, na wat biertjes samen, worden we het guesthouse binnengelaten door de nachtwaker. Hij ligt op zijn matrasje op de grond onder een muskietennet in de lobby van het hotel. De banken en tafels zijn aan de kant geschoven. Zo slaapt hij iedere nacht.
We bezoeken twee prachtige watervallen in de buurt van de stad, de Kuang Si en de Tad Sae. In het dorpje waar we de boot pakken, zijn de jongemannen aan het oefenen. Voor het beroemde drakenbootfestival waar ze binnenkort aan mee moeten roeien. De olifanten die de toeristen naar de waterval brengen, zijn al naar huis. Wel zien we een olifant achter op een truck. Misschien maar goed, olifanten in de toeristenindustrie staan er niet bekend om dat ze goed behandeld worden.
We bezoeken twee prachtige watervallen in de buurt van de stad, de Kuang Si en de Tad Sae. In het dorpje waar we de boot pakken, zijn de jongemannen aan het oefenen. Voor het beroemde drakenbootfestival waar ze binnenkort aan mee moeten roeien. De olifanten die de toeristen naar de waterval brengen, zijn al naar huis. Wel zien we een olifant achter op een truck. Misschien maar goed, olifanten in de toeristenindustrie staan er niet bekend om dat ze goed behandeld worden.
Zeer oude Boeddha beelden in de oude Wat Wisunalat
In ons guesthouse zijn we bijna alleen, op één gast na. Het is Cees uit Nederland. We hadden al zo’n vermoeden toen we de gazelle fiets tegen de boom zagen staan. Cees verblijft elk jaar 5 maanden in Laos. Hij geeft Engelse les aan de novices (tienerjongens, monniken in opleiding) in de Boeddhistische tempel. Veel jongens worden op hun 12e door hun ouders naar de tempel gestuurd als er geen geld is voor een vervolgschool. Hier krijgen ze een Boeddhistische training voor een paar jaar. Sommigen gaan naar de universiteit als er genoeg geld is, de meesten keren terug naar hun dorp om te werken bij hun familie. Tempels vallen in Laos onder het ministerie van Educatie. Alleen de jongens krijgen deze kans, meisjes van 12 uit armere gezinnen stoppen met school. Guido woont een les bij van Cees in de tempel. De jongens vinden het super leuk om in het Engels te converseren. Cees vertelt ons tijdens een etentje meer ins en outs over het leven van deze jongens, hun families en het Boeddhisme in Laos.
Cees vertelt dat hij sinds een paar jaar eind februari naar Nederland vertrekt in plaats van in maart. Dit omdat in maart de boeren beginnen met het afbranden van hun landerijen. Na de oogst doen ze dit, ze geloven dat het land hierdoor vruchtbaar blijft. Heel Laos is dan bedekt onder een dikke laag van smog en rook. Ook stijgt de temperatuur dan weer. Dit alles maakt de maand maart erg onaangenaam om te blijven. We hoorden natuurlijk ook eerder al van de ernstige smog-lagen die in Singapore en Maleisië op dit moment de mensen dwingen binnen te blijven. De eerste regen die normaal in oktober komt, is dit jaar uitgebleven.
Laotianen staan bekend om hun levensmotto en houding. Ze zijn de rust zelve en dat is voor een deel ingegeven doordat ze hun emoties leren beteugelen van jongs af aan. Ze zijn er trots op. Er heerst bovendien het geloof dat als je drukte maakt om wat dan ook, dat je letterlijk een slecht hart krijgt. En dan slecht in de zin van het kwade of boze geesten. Het is totaal ongepast om je stem te verheffen of veel gebaren met je hand en armen te maken. Laotianen zullen niet snel aangeven wat er op hun hart ligt. Best wennen voor ons, direct als we zijn, druktemakers uit Nederland. Ook in het verkeer zie je weinig uitspattingen. Het verkeer hier is totaal relaxed, alles op zijn tijd. Er gebeuren desondanks veel ongelukken. Er rijden veel motortjes en het merendeel van de mensen heeft geen helm op. Hele gezinnen zitten op de motor, de kleine kinderen tussen hen in. Als er een ongeluk gebeurd is, tekent de politie de voertuigen en de slachtoffers op straat af. We zien er afschrikwekkend veel in rood of geel.
Tak Bat = Almengift in de straten van Luang Prabang
’s Ochtends vroeg, vòòr het licht wordt om half 6, gaat Guido de straat op om ooggetuige te zijn van de Tak Bat (almen-gift). Een zeer oude en heilige ceremonie. De monniken halen iedere dag hun eten op langs de straten. Mensen bieden daar hun verse eten al knielend aan. Monniken mogen hun eigen eten niet bereiden en de letterlijke betekenis van het woord monnik in Laos (maar ook in China, Thailand, Myamar) is dan ook bedelende monnik. Ook de jonge kinderen die in de tempels wonen doen er aan mee. Het is een religieuze, meditatieve gebeurtenis. Als toerist of Farang blijf je op afstand of je doet mee op de gewenste, respectvolle wijze.
Vanuit Luang Prabang rijden we naar het oosten. Onderweg eten we noedelsoep bij een klein eettentje, Overal langs de weg in Laos vind je eettentjes. Vandaag genieten we van 280 km door het gebergte alleen maar bochten! Het is een stuk koeler richting Phonsavan, hoger in de bergen. Onderweg tanken we bij een zogenaamde oildrum. Geen benzinestation. In een klein winkeltje staat een olievat waaruit per 5 liter de benzine wordt getapt. Ook zien we wederom grote troepen kinderen, langs de weg lopen van huis naar school, of andersom. Veel kinderen zwaaien enthousiast vanuit de verte, ze zijn hier duidelijk gewend aan motorrijders.
Phonsavan is beroemd om zijn bombies oftewel clusterbommen. Laos is van 1964 tot 1973 gedurende iedere 8 minuten gebombardeerd door de Amerikanen. In een oorlog die niet de hunne was. 30 % van de bommen is niet ontploft. De vliegtuigen die Vietnam bombardeerden, lieten bommen vallen boven Oost en Zuid Laos. Bij terugkomst moesten de piloten een hele administratieve rompslomp door als de bommenwerper nog niet leeg was. Daar hadden ze geen zin in, dus zorgden ze er voor dat de vliegtuigen niet leeg terugkeerden. Ook gaat het verhaal dat enkele piloten de grens met Vietnam niet durfden over te steken, voortijdig de bommen loosden en onverrichte zaken terugvlogen. Hoe het ook zij. Er liggen tienduizenden, misschien wel honderdduizenden niet ontplofte bommen in Laos (UXO, unexploded ordnance). Er zijn sinds die tijd vele doden en gewonden gevallen. Het is voor de Laotianen hier nog steeds dagelijkse realiteit. Je kan in Laos niet zonder gevaar van het pad af of in de rijstvelden lopen of zelfs een huis bouwen. Dit is een onderbelicht en voor ons totaal nieuwe geschiedenis. Afschuwelijk en wij zijn er stil van. In het landschap zie je links en rechts de bommenkraters. Het vliegveld van de Amerikanen, zo’n 75 km ten zuiden van Phonsavan, was lange tijd de meest geheime plek ter wereld, the most secret place on earth.
Vanuit Luang Prabang rijden we naar het oosten. Onderweg eten we noedelsoep bij een klein eettentje, Overal langs de weg in Laos vind je eettentjes. Vandaag genieten we van 280 km door het gebergte alleen maar bochten! Het is een stuk koeler richting Phonsavan, hoger in de bergen. Onderweg tanken we bij een zogenaamde oildrum. Geen benzinestation. In een klein winkeltje staat een olievat waaruit per 5 liter de benzine wordt getapt. Ook zien we wederom grote troepen kinderen, langs de weg lopen van huis naar school, of andersom. Veel kinderen zwaaien enthousiast vanuit de verte, ze zijn hier duidelijk gewend aan motorrijders.
Phonsavan is beroemd om zijn bombies oftewel clusterbommen. Laos is van 1964 tot 1973 gedurende iedere 8 minuten gebombardeerd door de Amerikanen. In een oorlog die niet de hunne was. 30 % van de bommen is niet ontploft. De vliegtuigen die Vietnam bombardeerden, lieten bommen vallen boven Oost en Zuid Laos. Bij terugkomst moesten de piloten een hele administratieve rompslomp door als de bommenwerper nog niet leeg was. Daar hadden ze geen zin in, dus zorgden ze er voor dat de vliegtuigen niet leeg terugkeerden. Ook gaat het verhaal dat enkele piloten de grens met Vietnam niet durfden over te steken, voortijdig de bommen loosden en onverrichte zaken terugvlogen. Hoe het ook zij. Er liggen tienduizenden, misschien wel honderdduizenden niet ontplofte bommen in Laos (UXO, unexploded ordnance). Er zijn sinds die tijd vele doden en gewonden gevallen. Het is voor de Laotianen hier nog steeds dagelijkse realiteit. Je kan in Laos niet zonder gevaar van het pad af of in de rijstvelden lopen of zelfs een huis bouwen. Dit is een onderbelicht en voor ons totaal nieuwe geschiedenis. Afschuwelijk en wij zijn er stil van. In het landschap zie je links en rechts de bommenkraters. Het vliegveld van de Amerikanen, zo’n 75 km ten zuiden van Phonsavan, was lange tijd de meest geheime plek ter wereld, the most secret place on earth.
Kuang Si waterval
In Phonsavan bezoeken wij het Quality of Life Association Centrum, een centrum voor slachtoffers en hun families. In dit centrum lees je achtergrondverhalen, kun je documentaires bekijken, er zijn boeken, je kan producten kopen van de mensen die getroffen zijn. Op een bord wordt bijgehouden hoeveel slachtoffers de bommen per maand nu nog eisen. In 2015 tot en met oktober zijn er al weer 14 slachtoffers en 1 dode gevallen. We besluiten een donatie te doen. Vanuit Nederland heeft een collega van Guido, ons geld meegegeven met de opdracht het te besteden aan mensen waar van wij denken dat ze het nodig hebben. Dit voelt voor ons als méér dan de juiste plek voor de juiste mensen en twijfelen dan ook geen moment.
In Laos wordt een nieuwe ambassade voor de USA gebouwd. Kosten 220 miljoen dollar. De USA heeft ook een bijdrage gegeven aan de MAG (Mines Advisery Group) , ook in Phonsavan gevestigd, om de vele bommen te ruimen. 20 miljoen dollar. We knipperen met de ogen en snappen niets van de wereld op dit moment. Het schijnt dat Obama volgend jaar langs komt in het kader van deze kwestie. De eerste president in 50 jaar.
In Phonsavan kun je op diverse plekken in kroegen documentaires en films zien over de bombies. We zien er een paar en houden er dan mee op. Het is zo niet leuk. Als we de volgende dag verder trekken, rijden we langs weilanden in de omgeving waar de MAG bezig is bommen onschadelijk te maken.
Uiteraard bezoeken we de beroemde plain of jars. Rondom Phonsavan liggen honderden gigantische limestenen kruiken verspreid over het plateau. Het stamt waarschijnlijk uit de 6e eeuw maar het is nog niet geheel duidelijk of de functie voor de overledenen was of dat er andere functies waren. We ontmoeten twee Australiërs die twee kleine motortjes in Vietnam hebben gekocht en Zuid Oost Azië rondreizen. Awesom mate.
Naar het zuiden loopt de 1D , een prachtige weg pas sinds een paar jaar geasfalteerd door dichtbebost gebied met veel oerwoud. De wegen zijn prima behalve op stukken waar de vele heftige tropische regenbuien de weg heeft weggespoeld. We overnachten in een piepklein dorp, Ban Dom, in de jungle. We slapen onder onze klamboe, de sprinkhanen zijn zo groot als muizen. De gekko’s lopen door de kamer en het water van de douche is koud. ’s Nachts houdt het zoemen van de insecten niet op. Onze buren zijn een Chinees echtpaar. Ze zijn blij verrast met ons als buren. De man werkt voor een linoleum-fabriek. Het benodigde hars hiervoor, winnen ze uit bomen, hij laat ons enthousiast de foto’s zien. Het lijkt er op dat hij als ‘gastarbeider’ in dit simpele guesthouse verblijft. We eten in een klein eettentje, waar het gezin naast de keuken leeft. Het motortje staat er ook en wordt naar buiten gereden om voor ons de groente ergens anders in het dorp te halen. Overal in Laos, zo ook in dit dorpje staat een gloednieuwe tempel. Er worden veel nieuwe tempels gebouwd, in tegenstelling tot de oude tempels, zijn de nieuwe vaak van beton.
In Laos wordt een nieuwe ambassade voor de USA gebouwd. Kosten 220 miljoen dollar. De USA heeft ook een bijdrage gegeven aan de MAG (Mines Advisery Group) , ook in Phonsavan gevestigd, om de vele bommen te ruimen. 20 miljoen dollar. We knipperen met de ogen en snappen niets van de wereld op dit moment. Het schijnt dat Obama volgend jaar langs komt in het kader van deze kwestie. De eerste president in 50 jaar.
In Phonsavan kun je op diverse plekken in kroegen documentaires en films zien over de bombies. We zien er een paar en houden er dan mee op. Het is zo niet leuk. Als we de volgende dag verder trekken, rijden we langs weilanden in de omgeving waar de MAG bezig is bommen onschadelijk te maken.
Uiteraard bezoeken we de beroemde plain of jars. Rondom Phonsavan liggen honderden gigantische limestenen kruiken verspreid over het plateau. Het stamt waarschijnlijk uit de 6e eeuw maar het is nog niet geheel duidelijk of de functie voor de overledenen was of dat er andere functies waren. We ontmoeten twee Australiërs die twee kleine motortjes in Vietnam hebben gekocht en Zuid Oost Azië rondreizen. Awesom mate.
Naar het zuiden loopt de 1D , een prachtige weg pas sinds een paar jaar geasfalteerd door dichtbebost gebied met veel oerwoud. De wegen zijn prima behalve op stukken waar de vele heftige tropische regenbuien de weg heeft weggespoeld. We overnachten in een piepklein dorp, Ban Dom, in de jungle. We slapen onder onze klamboe, de sprinkhanen zijn zo groot als muizen. De gekko’s lopen door de kamer en het water van de douche is koud. ’s Nachts houdt het zoemen van de insecten niet op. Onze buren zijn een Chinees echtpaar. Ze zijn blij verrast met ons als buren. De man werkt voor een linoleum-fabriek. Het benodigde hars hiervoor, winnen ze uit bomen, hij laat ons enthousiast de foto’s zien. Het lijkt er op dat hij als ‘gastarbeider’ in dit simpele guesthouse verblijft. We eten in een klein eettentje, waar het gezin naast de keuken leeft. Het motortje staat er ook en wordt naar buiten gereden om voor ons de groente ergens anders in het dorp te halen. Overal in Laos, zo ook in dit dorpje staat een gloednieuwe tempel. Er worden veel nieuwe tempels gebouwd, in tegenstelling tot de oude tempels, zijn de nieuwe vaak van beton.
De volgende dag komen we aan in Ban Nahin – route 8 loopt van west Laos naar het oosten met de Vietnamese grens. Veel vrachtwagens richting die kant. We zijn in dit gebied om de beroemde grotten van Kong Lor te bezoeken. De reis er heen gaat door een prachtig dal met rijstvelden en rotsformaties van karst. In de modder hangen de waterbuffels lui, om af te koelen. Het is prachtig. Met een boot varen we de pikdonkere ondergrondse rivier van 7 kilometer door, die pas in een tiental jaar geopend is voor de toeristen. Echt prachtig. Aan het eind van de tunnel varen we richting een klein dorpje dat alleen via het water bereikbaar is. We drinken wat en varen dezelfde weg terug door de oerwouden naar de tunnel.
De volgende dag rijden we door naar het zuiden. Inmiddels dringt de tijd, het visum is 30 dagen geldig, we zijn bijna een maand hier nu. Laos bevalt ons en we kunnen hier nog wel dagen rondrijden. Het is zo’n relaxed land, we mogen de mensen erg graag. Er is nog veel mooie natuur, de dorpen onaangetast, weinig wegen en industrie. In winkeltjes en eettentjes zitten hele families te eten, te spelen. Er ligt een matras op de vloer met speeltjes voor de tv. Kinderen slapen daar terwijl pa en ma de bediening doen. Aan het eind van de dag gaan pa en ma daar waarschijnlijk ook slapen. De kapster ligt op haar eigen tafel te slapen en staat op als er een klant komt. Ze is van 6 tot 24 uur geopend. Zoals iedereen in Laos, van zonsopgang tot middernacht. Er wordt vooral gewerkt in de ochtend en de avond, als het koeler is. De toilet waar je gebruik van maakt als klant is tevens douche en washok voor het gezin. Op straat wordt er een vuurtje gemaakt om het afval van die dag te verbranden. Huizen zijn vaak open, zodat het gezinsleven zich half op straat, half binnen plaats vindt.
Onderweg stoppen we om te tanken en als Lilian op de toilet hurkt, hoort ze Guido Nederlands praten. Leuk, Nederlanders. Wanneer ze terug loopt, ziet ze de donderblauwe VW. Jamie!!! Geen toeval want wij zouden vandaag de oostroute van de 8 pakken wat we niet deden. Ook Jamie had gepland om eerder naar het zuiden af te reizen. Samen reizen we verder, naar het zuiden. In Kakhek overnachten we in een echt backpackers-hostel en wisselen we reiservaringen ut bij het houtvuur. Dat best warm is, zo, op de avond wanneer het afkoelt tot 25 graden. We lopen naar het centrum van de stad, waar langs de Mekong een nightmarket is. Aan de overkant ligt Thailand. We zien een lint van lichtjes achter de boten aan die er varen.
De volgende ochtend rijden we naar Tham Papha, de Buddha cave. In een oorlog met China heeft iemand de Buddha’s uit de tempel gehaald om hier in een grot te verbergen voor de vijand. Er staan enkele tientallen misschien wel honderd oude Boeddha beelden in een klein grotje, het is heel heilig en we mogen geen foto’s maken.
Onderweg zien we een pas gebeurd ongeluk. De vrouw ligt met een wond op haar kin naast haar brommertje. Ze kan in VW mee naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Da’s sneller dan wachten op de ambulance waarvan zeker is dat deze niet binnen korte tijd aan komt rijden. Als we bij het ziekenhuis komen, in Pakxong, is het laat en zoeken we een guesthouse op. De familie is overstuur en zo dankbaar dat Jamie haar gebracht heeft. Hij krijgt een watermeloen als dank. ’s Avonds eten we weer eens heerlijk een hotpot barbecue, en laten de gebeurtenissen van deze dag bezinken met een Beerlao.
De volgende dag rijden we door naar het zuiden. Inmiddels dringt de tijd, het visum is 30 dagen geldig, we zijn bijna een maand hier nu. Laos bevalt ons en we kunnen hier nog wel dagen rondrijden. Het is zo’n relaxed land, we mogen de mensen erg graag. Er is nog veel mooie natuur, de dorpen onaangetast, weinig wegen en industrie. In winkeltjes en eettentjes zitten hele families te eten, te spelen. Er ligt een matras op de vloer met speeltjes voor de tv. Kinderen slapen daar terwijl pa en ma de bediening doen. Aan het eind van de dag gaan pa en ma daar waarschijnlijk ook slapen. De kapster ligt op haar eigen tafel te slapen en staat op als er een klant komt. Ze is van 6 tot 24 uur geopend. Zoals iedereen in Laos, van zonsopgang tot middernacht. Er wordt vooral gewerkt in de ochtend en de avond, als het koeler is. De toilet waar je gebruik van maakt als klant is tevens douche en washok voor het gezin. Op straat wordt er een vuurtje gemaakt om het afval van die dag te verbranden. Huizen zijn vaak open, zodat het gezinsleven zich half op straat, half binnen plaats vindt.
Onderweg stoppen we om te tanken en als Lilian op de toilet hurkt, hoort ze Guido Nederlands praten. Leuk, Nederlanders. Wanneer ze terug loopt, ziet ze de donderblauwe VW. Jamie!!! Geen toeval want wij zouden vandaag de oostroute van de 8 pakken wat we niet deden. Ook Jamie had gepland om eerder naar het zuiden af te reizen. Samen reizen we verder, naar het zuiden. In Kakhek overnachten we in een echt backpackers-hostel en wisselen we reiservaringen ut bij het houtvuur. Dat best warm is, zo, op de avond wanneer het afkoelt tot 25 graden. We lopen naar het centrum van de stad, waar langs de Mekong een nightmarket is. Aan de overkant ligt Thailand. We zien een lint van lichtjes achter de boten aan die er varen.
De volgende ochtend rijden we naar Tham Papha, de Buddha cave. In een oorlog met China heeft iemand de Buddha’s uit de tempel gehaald om hier in een grot te verbergen voor de vijand. Er staan enkele tientallen misschien wel honderd oude Boeddha beelden in een klein grotje, het is heel heilig en we mogen geen foto’s maken.
Onderweg zien we een pas gebeurd ongeluk. De vrouw ligt met een wond op haar kin naast haar brommertje. Ze kan in VW mee naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Da’s sneller dan wachten op de ambulance waarvan zeker is dat deze niet binnen korte tijd aan komt rijden. Als we bij het ziekenhuis komen, in Pakxong, is het laat en zoeken we een guesthouse op. De familie is overstuur en zo dankbaar dat Jamie haar gebracht heeft. Hij krijgt een watermeloen als dank. ’s Avonds eten we weer eens heerlijk een hotpot barbecue, en laten de gebeurtenissen van deze dag bezinken met een Beerlao.
Zicht op de Mekong vanuit Don Det
De volgende dag rijden we als een speer naar het 4000-duizend eiland gebied, Si Pan Don. Het is een groot deltagebied op de grens van Laos en Cambodja waar de Mekong erg breed is. Er zijn vele eilanden, stroomversnellingen en watervallen. Met een voetpontje gaan we naar één van de eilanden die in de Mekong liggen, Don Det. Dit betekent dat we alle drie onze vehikels achterlaten op het vast land. Dit voelt een beetje gek en onzeker.
In een restaurant waar we eten ligt een man op de grond. Het is familie van de restauranthouder. Hij vertelt dat deze man een afwijkend gen heeft waardoor hij na één drankje al ladderzat is. Hij weet dan niet meer wat hij doet en gaat door met drinken van Laolao of bier. Af ten toe horen we wat mompelen in de hoek, zien we dat hij een poging doet zijn hoofd op te tillen en dan slaapt de man weer verder. De restauranteigenaar vertelt verder dat hij verder een prima vent is en de volgende dag weer fris en fruitig door de steegjes van het dorpje loopt en verder nooit iemand kwaad doet. De dronken man staat nu op en loopt waggelend naar onze tafel en brabbelt wat Engels. Het is teveel gevraagd en hij zakt weer in elkaar. Niemand kijkt op en ook wij eten maar verder.
We zien een aantal katten, ze hebben geen staarten. We vragen hoe dat kan. De eigenaar van het restaurant zegt dat in Laos heel normaal is om de staart af te hakken als de katten geboren worden. Zodat je weet dat het jouw kat is. Even is het stil, kijken hem ongelovig aan. Hij lacht, nee, natuurlijk niet, ook dit is een gen. Alle katten in Laos hebben dit.
We ontmoeten Rahim, fietsend van Singapore naar Noorwegen. Hij wil de poolcirkel oversteken. We brengen de dag op Don Det (been there) lopend, luierend en cocktail drinken door. Ook maaien we rijst samen met de dames in het rijstveld en spelen een potje petanque. Dit is de officiële naam van Jeux de boules In Nederland gebruiken we nog de benaming zoals die 100 jaar geleden in Frankrijk was. Laos is tweede op de ranglijst ter wereld met petanque spelen. Wie nummer één is? Het hoogtepunt die dagen is wel dat we met de boot de Mekong op gaan richting Cambodja. In deze rivier kun je de Irrawaddie dolfijn spotten. En dat doen we dan ook. Fantastisch! Hier is nog een club van enkele tientallen. Ze zijn hier door de enorm vervuilde rivier met uitsterven bedreigd op deze plek. In Laos vinden ze de rivier zo vies, dat ze er zelf niet in zwemmen. Zo één keer in de 5 minuten zien we de rugvin van een dolfijn opduiken als hij voor zuurstof boven komt. Aan het eind stappen we op land, het is Cambodja. We kunnen hier even drinken en met kinderen in het water spelen.
In een restaurant waar we eten ligt een man op de grond. Het is familie van de restauranthouder. Hij vertelt dat deze man een afwijkend gen heeft waardoor hij na één drankje al ladderzat is. Hij weet dan niet meer wat hij doet en gaat door met drinken van Laolao of bier. Af ten toe horen we wat mompelen in de hoek, zien we dat hij een poging doet zijn hoofd op te tillen en dan slaapt de man weer verder. De restauranteigenaar vertelt verder dat hij verder een prima vent is en de volgende dag weer fris en fruitig door de steegjes van het dorpje loopt en verder nooit iemand kwaad doet. De dronken man staat nu op en loopt waggelend naar onze tafel en brabbelt wat Engels. Het is teveel gevraagd en hij zakt weer in elkaar. Niemand kijkt op en ook wij eten maar verder.
We zien een aantal katten, ze hebben geen staarten. We vragen hoe dat kan. De eigenaar van het restaurant zegt dat in Laos heel normaal is om de staart af te hakken als de katten geboren worden. Zodat je weet dat het jouw kat is. Even is het stil, kijken hem ongelovig aan. Hij lacht, nee, natuurlijk niet, ook dit is een gen. Alle katten in Laos hebben dit.
We ontmoeten Rahim, fietsend van Singapore naar Noorwegen. Hij wil de poolcirkel oversteken. We brengen de dag op Don Det (been there) lopend, luierend en cocktail drinken door. Ook maaien we rijst samen met de dames in het rijstveld en spelen een potje petanque. Dit is de officiële naam van Jeux de boules In Nederland gebruiken we nog de benaming zoals die 100 jaar geleden in Frankrijk was. Laos is tweede op de ranglijst ter wereld met petanque spelen. Wie nummer één is? Het hoogtepunt die dagen is wel dat we met de boot de Mekong op gaan richting Cambodja. In deze rivier kun je de Irrawaddie dolfijn spotten. En dat doen we dan ook. Fantastisch! Hier is nog een club van enkele tientallen. Ze zijn hier door de enorm vervuilde rivier met uitsterven bedreigd op deze plek. In Laos vinden ze de rivier zo vies, dat ze er zelf niet in zwemmen. Zo één keer in de 5 minuten zien we de rugvin van een dolfijn opduiken als hij voor zuurstof boven komt. Aan het eind stappen we op land, het is Cambodja. We kunnen hier even drinken en met kinderen in het water spelen.
Zon onder in de Mekong....
Aan alle tropische paradijzen komt een eind. Samen met Jamie pakken we de boot naar de overkant, terug naar onze motoren en zijn VW. Het is gigantisch warm, we zijn al drijfnat als we aankomen bij de parkeerplaats. Samen rijden we naar de grens met Cambodja. Cambodja stond niet op onze planning, is nooit in ons opgekomen om doorheen te gaan. We weten helemaal niets van dit land en laten ons verrassen. De belangrijkste reden om wel naar Cambodja te gaan was dat veel reizigers die wij spraken, dat Angkor Wat ècht ècht ècht de moeite waard is. Zuid Oost Azie bezoeken zonder Angkor Wat is als Parijs zonder Eifeltoren. Het is maar een kleine omweg voor ons, je krijgt een 30-daags visum aan de grens dus die keus is snel gemaakt. We gaan naar Cambodja!!
Onderweg rijden we met zijn 3-en, om en om voorop. Lilian rijdt deze keer voorop als zij plotsklaps achter zich de hele weg leeg ziet. Wat? Huh? Net reden Guido en Jamie nog achter. Via de intercom hoort ze van Guido wat er zojuist, een seconde geleden gebeurde. Vlak nadat zij een vrachtwagen had ingehaald, remde deze voor een kudde koeien die plots de weg op wilden. De chauffeur verremde zich en stond 90 graden gedraaid op de weg en blokkeerde de hele weg. Een geluk dat er geen tegenligger kwam. Guido en Jamie konden ruim op tijd stoppen. Het was wel even spannend of de vrachtwagen op tijd stil stond voor een theehuis.
Midden op de dag en verder veilig komen we bij de grens aan Veun Kham. Deze grens staat bekend als een corrupte grens. We hebben ons ingelezen en weten waar we wel geld voor moeten dokken en we weten wat een bribe is. Het was allemaal niet nodig. Vrij vlotjes komen we de grens over naar Cambodja. Het volgende land in Zuid Oost Azië. Dat ons tot nu toe enorm positief verrast.
Onderweg rijden we met zijn 3-en, om en om voorop. Lilian rijdt deze keer voorop als zij plotsklaps achter zich de hele weg leeg ziet. Wat? Huh? Net reden Guido en Jamie nog achter. Via de intercom hoort ze van Guido wat er zojuist, een seconde geleden gebeurde. Vlak nadat zij een vrachtwagen had ingehaald, remde deze voor een kudde koeien die plots de weg op wilden. De chauffeur verremde zich en stond 90 graden gedraaid op de weg en blokkeerde de hele weg. Een geluk dat er geen tegenligger kwam. Guido en Jamie konden ruim op tijd stoppen. Het was wel even spannend of de vrachtwagen op tijd stil stond voor een theehuis.
Midden op de dag en verder veilig komen we bij de grens aan Veun Kham. Deze grens staat bekend als een corrupte grens. We hebben ons ingelezen en weten waar we wel geld voor moeten dokken en we weten wat een bribe is. Het was allemaal niet nodig. Vrij vlotjes komen we de grens over naar Cambodja. Het volgende land in Zuid Oost Azië. Dat ons tot nu toe enorm positief verrast.
De Mekong, het deel waar de irrawaddi dolfijn voorkomt.
Statistieken Laos
Munteenheid ; Kip
1 euro = 9000 Laotiaanse Kip
Benzine 8020 Kip per liter gemiddeld (88 cent)
Temperatuur niet onder de 20 graden ’s nachts. Overdag rond de 35 graden, soms warmer.
Regendagen; rond de 4 dagen. Na een bui ben je in mum van tijd weer droog.
Kilometers – ongeveer 2000 km.Google maps zegt 1700 nog wat, maar we rijden natuurlijk wel eens om. Ook rijden we wel eens verkeerd of een ommetje waardoor het totaal altijd meer is.
Eten doe je voor 10.000 tot 50.000 Kip
Slapen tussen de 50 en 120.000 Kip voor een goede kamer met airco.
Voor foto's behorende bij dit verslag klik HIER
Statistieken Laos
Munteenheid ; Kip
1 euro = 9000 Laotiaanse Kip
Benzine 8020 Kip per liter gemiddeld (88 cent)
Temperatuur niet onder de 20 graden ’s nachts. Overdag rond de 35 graden, soms warmer.
Regendagen; rond de 4 dagen. Na een bui ben je in mum van tijd weer droog.
Kilometers – ongeveer 2000 km.Google maps zegt 1700 nog wat, maar we rijden natuurlijk wel eens om. Ook rijden we wel eens verkeerd of een ommetje waardoor het totaal altijd meer is.
Eten doe je voor 10.000 tot 50.000 Kip
Slapen tussen de 50 en 120.000 Kip voor een goede kamer met airco.
Voor foto's behorende bij dit verslag klik HIER
