Kazachstan

De grens is een eitje zogezegd. Een stempel en gaan. De weg is slecht.

Onderweg komen we een fantastische picknickplek langs een rivier tegen. We stoppen om te eten en te drinken. Even later zien we Ferran en Lupe weer, de Spanjaarden die we ook al in Kyrgyzstan ontmoetten. We besluiten samen op te rijden om een hotel te vinden. We rijden door een waanzinnig mooi gebied, canyons en rotsformaties en kamelen in de verte.

Paarden lopen los langs de rivier in kuddes om te drinken. Ze storen zich niet aan de vele mensen. Er komt een oude (sovjet) leger truck aanrijden, die een aanhanger met honderden liters water uit de rivier voortrekt. Helaas blijft de kar achter en heuvel hangen en verliezen ze de kar. En zie dan maar eens de honderden kilo’s over zijn kantelpunt heen te tillen en aan de wagen te hangen.

Na 50 km hebben we nog geen hotel gevonden. Ferran en Lupe gaan noordwaarts richting grens met Rusland en wij rijden door naar het westen om richting Almaty te gaan. Daar kunnen we boodschappen inslaan en de band laten omdraaien. We komen in het donker aan in een dorpje. Overal langs de weg staan barbecues met sjasliek te roken. De straten zijn fel verlicht en met de rook geeft dit een gezellig sfeertje. Het is 10 uur ’s avonds en het is nog steeds warm. We eten een laghman, een gerecht met noedels (soort spaghetti)  met stukjes vlees, groenten en een sausje er over, lekker en goed voedzaam. Almaty is een moderne stad met veel luxe moderne winkels en grote supermarkten. De Ramstore is een van de grootste. We kopen er brie! Met een stokbroodje! De band wordt omgedraaid bij de Ducatidealer om de hoek. Op het nippertje leest Lilian dat er een standbeeld van de Beatles is op een plek waar je de stad goed kan zien, Met bussen en minibussen (marshrutkas) begeven we ons naar de heuvel Kok-Tobe, richting het zuidoosten. Vanaf hier heb je prachtig uitzicht over de hele stad.  Er is een kabelbaan, een lunapark, een dierentuin en inderdaad, een standbeeld van de Beatles. Gefinancieerd door plaatselijke fans in Almaty. In de Lonely Planet staat dat deze het enige monument van Fab Four is waar ze alle 4 op staan. In Nederland, in Blokker in Noord Holland staat er ook een en kan blijkbaar geen monument heten? Er staan gelukkig ook allerlei kraampjes zodat Guido weer een van zijn felbegeerde koelkastmagneetjes kan kopen. 

Het is erg warm in Almaty en later lezen we dat, terwijl wij er verbleven, iets verderop, duizenden mensen in het zuiden van Almaty zijn geëvacueerd doordat sneeuw gesmolten was en de er gevaar voor landverschuivingen was. In het centrum waar wij zaten was daar niets van te merken. Almaty is eigenlijk van oudsher en sinds lange tijd oorspronkelijk de hoofdstad van Kazachstan. Een paar jaar geleden is Astana tot hoofdstad gebombardeerd door de president. Een jongen in de bus die we spraken was over deze move heel duidelijk, er is maar één hoofdstad en dat is Almaty.   

Kazachstan is een groot land. Wij rijden door het oosten langs de grens met China, in het westen grenst het aan de Kaspische zee. Vele wegen zijn slecht horen we van andere motorrijders. Dit klopt, diepe kuilen en superdiepe spoorvorming wisselen af met strak asfalt en even verder zijn ze bezig met de weg en zijn lange delen gravel. Het is warm en het teer smelt en de geur van gesmolten teer doordringend. We rijden in 3 dagen naar het noorden naar de grens met Rusland. Voor ons geen tussenstops of bezichtigingen deze keer. Er is vast veel te zien en te doen maar wij kunnen er niets over vertellen. We maken lange dagen over lange einden weg. Kilometers vliegen voorbij met muziek op onze headsets. Het landschap is kaal, hier en daar rotsen, soms wat groener met zonnebloemen. We komen een vlucht pelikanen tegen, het is een prachtig gezicht om de tientallen vogels tegen de knalblauwe lucht aan te zien dansen. Onderweg, heel luguber, liggen aangereden paarden. Soms met hun veulen. Blijkbaar laat men ze liggen. We vragen ons altijd af hoe het met de bestuurder en de auto is afgelopen. En hoe het kan dat je een paard aanrijdt.

Telkens komen we 2 Duitsers tegen, één in een witte landrover en één in een beige. Ze horen bij elkaar. We praten en zwaaien als we ze inhalen. We eten in eettentjes langs de weg, er zijn geen wegrestaurants en bijna geen dorpen. Goulash, manti, soep en omelet, het smaakt heerlijk als je zulke lange dagen maakt. Het laatste stuk weg is superstrak, zwart asfalt en geloven onze ogen niet als er ook strepen op de weg staan! Wow! Dat zorgt voor een hoop duidelijkheid op de weg.

Op de laatste dag komen we aan in Semey. De temperatuur vandaag daalde naar een zeer prettige van onder de 30. Als we de stad binnenrijden, barst er een onweersbui los. Regen! Voor het eerst sinds meer dan 2 maanden! Heerlijk!

Semey is een stad in het noorden met een even afschuwelijke als indrukwekkend verhaal. De Russen hebben hier, 250 km westwaarts in de woestijn, 30 jaar lang kernproeven gedaan. In de Sovjettijd natuurlijk. De nomaden die er geïsoleerd leefden, wisten van niets. De Sovjetoverheid hield vol dat het een onbewoond gebied betrof. Nog steeds worden kinderen misvormd geboren en is het percentage kankerpatiënten onevenredig hoog. Het schijnt dat 1,3 miljoen mensen min of meer de gevolgen hiervan ondervinden. Er is een monument, het Stronger than death memorial, opgericht dat we graag willen zien.  Het schijnt dat je ook het onderzoeksinstituut/kernreactorbasis Polygon nog kunt bezoeken, Men zegt radioactief vrij maar zekerheid heb je er niet over. Het memorial is prachtig indrukwekkend. We lopen er stil door heen.

Bijzonder is ook het parkje achter ons hotel. Het is een parkje met weggestopte Lenin-beelden. Het zijn er een aantal in verschillend formaat, naast elkaar in een rij. In veel ex-sovjet landen zijn de Lenin beelden neergehaald en vernietigd. Hier vond men dat blijkbaar een stap te ver en hebben ze de beelden verbannen naar een achteraf parkje. Kunnen wij ze toch nog bezichtigen en ons bescheuren over dit weggestopte-Lenin-beelden-parkje.

De volgende dag rijden we alweer richting Rusland. We zijn 5 dagen in Kazachstan geweest en we weten nog steeds niet of registratie nou verplicht was of niet met alle nieuwe visa regels. Voor de douaniers wordt het er ok niet duidelijker op, want zij wisten het ons ook niet te vertellen. Aangezien we zonder problemen de grens over kwamen, zal de registratieplicht ook wel vervallen zijn. 

Statistieken

1 euro = 200 kazachstaanse Tenge (KZT)

Benzine (92) is 108 Ten (52 cent) liter

Gereden kilometers 1400 km 

Hoogste temperatuur : 42 graden (Almaty)

Voor foto's behorende bij dit verslag klik hier