Georgië

De douanebeambte bij de grens Turkije - Georgië stuurt ons terug. Police, police, roept hij. We gaan terug naar een kantoortje waar de politie “passeport motor, passeport motor” roept. .

We leggen onze kentekenbewijzen op de balie. Na wat getuur in een scherm krijgen we de boel terug en mogen we gaan. Weer terug bij het kantoortje van de douane krijgt Guido een Ja en Lilian een Nee. Woman not okay, not okay. Wat krijgen we nou? Lilian loopt terug en de politie is zeer verbaasd. Mag je er niet door? Dat kan ècht niet kloppen, nee, we hebben alles goed geregistreerd. Dan valt er bij Lilian een kwartje. Ze hebben maar één motor geregistreerd! Nadat zij duidelijk maakt dat ook zij een motor rijdt en dus een kenteken te registreren heeft, snapt de politiemedewerker het. Hij verontschuldigt zich 3 keer, dit hadden we niet begrepen!

We rijden Georgië binnen, een lieflijk, glooiend landschap richting de eerste grote stad Akhaltsike.  Onderweg toeteren alweer de eerste Lada’s. Enthousiast zwaaiende mensen achter de raampjes. We kopen een lunch voor onderweg en rijden een willekeurig landweggetje in. Als we ons broodje naar binnen werken komt er, hortend en stotend een oude Golf aan rijden. De bestuurder krijgt de boel maar net op de handrem, nadat hij de auto liet afslaan terwijl deze nog in de versnelling stond. Maar hij staat stil! Hij is blij ons te zien en begint in het Georgisch tegen ons te kletsen. De teleurstelling is van zijn gezicht te lezen als hij begrijpt dat we naast geen Georgisch óók al geen Russisch kunnen, hij is zichtbaar ontdaan. Maar, niet getreurd, hij grijpt naar de voorbank en pakt een fles. Met wijn erin, zelfgemaakte, ja natuurlijk drank verbroedert, hier, drink, het is zondag en de politie controleert echt niet op drank. We nemen een heel klein teugje en leggen uit dat we niet drinken als we motorrijden. We hebben niet het idee dat hij dit snapt. Het was een prima eerste kennismaking met een Georgiër op een zonnige zondagmiddag. Volgens een legende is het zo dat God op een dag tijdens het scheppen van de wereld, aan het lunchen was. Hij veronachtzaamde zijn werk omdat hij zo geobsedeerd was door zijn eten dat hij dit morste op het deel van de aarde waar nu Georgië ligt. Eten en drinken zijn, zoals wij ook mochten ervaren, erg belangrijk voor de Georgiërs.

Het valt direct op dat de zijwegen in de dorpen niet geasfalteerd zijn. Na alle regen van afgelopen dagen zijn dit modderpoelen geworden. De mensen lopen allemaal op de hoofdweg langs de berm, waar met bovengrondse buizen het gas getransporteerd wordt. Ze zijn vaak geel geschilderd en lopen 1 meter boven de grond, boven wegen en andere ingangen gaan ze omhoog met een haakse bocht naar 5 meter. Erfenis uit de Sovjet periode, zoals we nog vele erfenissen zullen gaan zien. Op de weg rijden veel Lada’s en geïmporteerde auto’s uit Europa en Amerika. Grote Mercedesen en BMW ’s daar zijn ze dol op. Vaak zonder bumper, spatscherm of vol met deuken. Het importeren van schade auto’s is goedkoper. We rijden achter een busje van Bouwbedrijf X uit Etten Leur.

We maken kennis met de alom aanwezige, brute overmacht uitstralende politiekorps van Georgië. Ze hebben de nieuwste dure auto’s met een bullbar die in Australië niet zou misstaan en houden iedereen aan die ook maar de schijn van een overtreding maakt. Het anti-Russisch sentiment in het land zorgt ervoor dat wel de Russen maar niet wij aangehouden worden. 

Wat ook opvalt is dat er een stuk minder plastic afval in de berm ligt dan in Turkije. In Turkije houden ze van picknicken langs de rivier en laten dan vervolgens de restanten achter. Ook afvalbergen liggen vaak langs een rivier. En mensen gooien gewoon achteloos hun afval uit het autoraam. Jammer, want daar kunnen ze de komende jaren nog volop van genieten al dat veelkleurig plastic overal en nergens in het landschap. In Georgië zien we veegploegen langs de snelweg.

Op een parkeerplaats vlak bij Gori, zien we twee fietsers. We kletsen en voor dat we het door hebben is er een uur verstreken. Rapha en Petra zijn al drie maanden onderweg vanuit Zwitserland en hebben bijna dezelfde route in gedachten als wij. Leuk om te horen en ervaringen uit te wisselen. Wij rijden nog een uur naar Tbilisi en zij doen daar nog een dagje over. Het is raar te beseffen dat langs deze snelweg in 2008 nog Russische tanks reden om de Georgiërs uit Abchazië te verdrijven. Nu rijden er ook Russen, maar dan vooral in dure 4x4’s. Sinds lange tijd komen we ook weer motorrijders tegen. Met sommigen kletsen we wat. Het zijn meestal Russen, op korte vakantietrips op de nieuwste motoren (merendeel BMW) met koffers en alle extra’s die wij ook kennen. Zij zijn vrij om Georgië in te rijden, andersom is het voor Georgiërs onmogelijk de grens met Rusland te passeren.

In Tbilisi worden we warm en hartelijk ontvangen worden door Maya, eigenaresse van Greenhouse Hostel. Gevonden dankzij Horizon Unlimited ofwel de HUBB, een supergoed forum voor motorreizigers. Hè, eindelijk weer dat vertrouwde, relaxte van een hostel waarin je eigen gang gaat qua koken, slapen, wassen en ondertussen mensen uit de hele wereld ontmoet. Fijn! Het is voor ons tevens een perfecte plek omdat de motoren onder de druif op een afgesloten binnenplaats kunnen staan, midden in het centrum van Tbilisi. Die avond drinken we onze eerste fameuze Georgische wijn en eten we de fameuze Georgische Khinkali, hun variant van dumplings gevuld met vlees.Voor het recept klik hier

Als we met Chris, Amerikaan van native afkomst aan tafel zitten te praten, komen er twee verkleumde, verregende en hongerige mensen de keuken binnenlopen. Raphael en Petra! Ze zijn al uren in de regen op zoek naar accommodatie en komen uiteindelijk, puur toevallig in dit hostel terecht. Ook ontmoeten we Gary, een 71 jarig man uit de USA die vanuit Moskou de reis van meer dan 15 uur naar Tbilisi heeft gemaakt. Hij reist alleen en we kletsen wat over Georgie, de wijnen en het  leven.

Voor ons beginnen er minder leuke dagen als we beseffen dat ons plannetje om de visa voor Iran in Tbilisi te halen in het water valt. De code was alleen geldig in Trabzon, Turkije. Ff heen en weer bellen tussen de ambassades zit er niet in… We spenderen twee dagen om deze fout te herstellen. Er moet een nieuwe ‘approvalcode’ worden aangevraagd wat een paar weken in beslag neemt. Later zal deze tijd weer ergens moeten worden goedgemaakt. Voor nu besluiten we het rustig aan te doen in Georgië en Armenië. Het visum kunnen we ophalen in Yerevan, Armenië. We spenderen nog twee dagen in Tbilisi zelf.

Alex, huisvriend in het hostel, geeft ons een zelfgemaakte wijn uit Kakheti, als hij hoort dat we wijnliefhebbers zijn en wat onze reisplannen zijn. Het is een zachte, lichtrosé gekleurde, smakelijke wijn. Hij vertelt uitgebreid over het gebied. Ook drinken we de laatste avond de Grappa variant uit Georgië, Chacha samen met de andere gasten in het Hostel (Zweeds, USA). Gesprekken gaan over de ervaringen en het is leerzaam om te horen dat de anderen Turkije op een totaal andere manier beleefd hebben. Alex hoort van de combinatie wijn en de chacha uit bergen (kan niet goed zijn daar groeit geen druif) en slaat de handen op zijn hoofd, dat is geen goeie combi. Mwahh, ken best wel, geen centje pijn de volgende dag :))

De laatste dag lopen we naar het Sulfur Bath, in het oude Tbilisi, een Turkse wijk. Hier komt al eeuwen water met zwavel uit de grond van een temperatuur van 30+ graden. Tijdens een bad word je gescrubd en gemasseerd en voel je je, zoals iedereen zegt en in alle boeken staat, weer herboren. Zwavel stinkt en de huur van een cabin voor een uur vinden we dan ook genoeg. Het was superlekker. 

Tbilisi is een vreemde mix van modern en oud, rijk en arm. Gebouwen worden of zijn opgeknapt, nieuwe architectuur is aanwezig en om de hoek wonen mensen in houten verzakte huizen. Het aantal ouderen dat bedelt, is opvallend hoog. Dit is een van eerste keren dat we standaard met muntgeld op zak lopen. De mensen hier hebben een pensioen van omgerekend 50 euro per maand. Mannen slapen hun roes uit op straat of in plantenbakken. Er is een onderdoorgang voor voetgangers die door de locals wordt afgeraden te gebruiken. Het is een openbaar riool en niet verlicht. Er zijn geen zebrapaden of voetgangerstoplichten. Hoe we dan wel levend aan de andere kant van de soms 8-baans wegen met verkeer uit verschillende richtingen moeten komen, duurt even voor dat we dat door hebben. Soms lopen we met een Tiblisinaar mee, dat is nog het veiligst. Op welke manier zij het juiste moment van oversteken bepalen, blijft een raadsel. Het verkeer in Georgië is net als in Turkije, chaotisch, maar dan met minder flow, meer waaghalzerij en wegracers. Daarbij rijdt het snelste van het snelste en het langzaamste van het langzaamste allemaal op dezelfde weg.  

Tbilisi vertoont op bijna iedere hoek van de straat een dikke vette flirt met de Europese Unie. Op uithangborden, kentekens, vlaggen, boven openbare gebouwen vind je de blauwe vlag met gele sterren.  

Als we het Greenhouse hostel verlaten om verder te rijden, moeten we langs een 5wegs-kruising, langs de rivier, de Koera (Georgisch: Mtlvaride), de drukste weg in Tbilisi. Het verkeer komt letterlijk van alle kanten. Er zijn wel stoplichten maar niet op de plek waar wij staan te wachten. We kijken naar links, rechtsvoor, links boven en achter ons of de weg veilig is om over te steken. Als we een paar minuten zo staan om onze kans af te wachten, horen we plots in koor het kordon van taxi-chauffeurs roepen: Go! Go! Go! Go! Dit is blijkbaar het goede moment en we geven blind gas.

We rijden Tbilisi uit over landweggetjes via de prachtige Gomborie pas, met prachtige vergezichten naar zowel de Zuid- als de Noord-Kaukasus bergen. We komen de regio Kakheti binnen. Het beroemde wijngebied in het uiterste oosten van Georgië. Hier begint, na de vlakke vallei waar de Iori rivier doorheen loopt, het noordelijk deel van de Kaukasus. Wegen lopen hier naar diverse landen, Azerbeidzjan, Dagestan, Tetsjenië, Ossetië en Rusland. Helaas zijn de wegen die door het  Georgische deel van de Kaukasus deel lopen nog dicht vanwege de sneeuw zodat we er niet heen kunnen.

In T’evali worden we opgewacht door Eto, zij is gebeld door Alex dat wij er aan komen. We worden ontvangen met koffie en versgebakken cake met zelfgemaakte kersengelei in een bloemrijke tuin onder de abrikozenboom met uitzicht op de besneeuwde Kaukasustoppen. Super!!  Eto heeft een modern guesthouse en serveert geweldig ontbijt en op verzoek ook avondeten. ’s Avonds brengt ze ons rode wijn door haar familie gemaakt.

We huren een taxi om langs de wijnproeverijen te gaan. Traditionele wijn wordt al heel lang gemaakt in grote aarden kruiken in de grond. De kruiken, kvevri, kunnen tot 100 liter groot zijn en worden afgedekt met een deksel en na een half jaar is het drinkbaar. De mannen en alleen de mannen stampen de druiven na de oogst fijn met de blote voet.

In alle kerken, kloosters en oude ruïnes die we bezoeken (en dat zijn er best een aantal) zijn deze gaten met kruiken in de grond te vinden. In Georgië zijn aanwijzingen gevonden dat 7000 jaar geleden er al wijnstruiken te vinden waren en de huidige Europese ranken zijn genetisch verwant en waarschijnlijk afkomstig deze streek.

Georgiërs hebben een eeuwenoud geloof, samen met Armenië is het de oudste Christelijke samenleving op aarde. Sinds de 3e eeuw worden er kerken en kloosters gebouwd en werd het Christendom vanuit hier verspreid. Onze taxichauffeur, Mamuka vertelt over hoe het geloof beleefd wordt. Hijzelf gaat niet iedere zondag naar een dienst. Als hij de kans krijgt en onderweg een kerk bezoekt slaat hij een kruis (3x), doet een gebed en steekt een kaars op. Toch vindt hij ook dat de kerk te veel macht heeft en vooral te veel geld. Het land verkeert in crisis en de priesters rijden in nieuwe fourwheeldrives en het dopen van een kind kost 200 euro. Dat is zijn maandinkomen. De huidige president kan in de ogen van de meesten die wij spreken, niet veel goeds doen. Velen hebben spijt van hun stem en hopen dat ze in 2016 Saakashvili (ja die van Sandra ja) weer terug krijgen. Tot twee keer toe horen we dat de huidige president een Pro-Russische houding heeft.

Overigens steken wij, op alle wegen onderweg ook regelmatig een kaars op in de diverse kerken en moskeeën. We hebben daar onze eigen, niet gelovige gedachten, gevoelens en herinneringen bij.

We rijden met Mamuka door wijngaarden, het is nog zeer vroeg, de blaadjes zijn nog klein. Kakheti wijn is over het algemeen zoet voor Europese begrippen. Een aantal ondernemende mensen hebben dan ook de Europese methode van het wijn maken geïntroduceerd. In onze ogen geen echt Georgische wijn natuurlijk, maar het verkoopt. Helaas zie je ook hier dat geld verdienen boven kwaliteit of oorspronkelijkheid kan gaan. Wijnhuis Kvareli uit 18zoveel met 7 kilometer aan wijnkelders heeft op een slimme manier een hotel en restaurant voor de nouveau-riche (lees:Russen) gebouwd, de decadentie straalt er vanaf. Boeren in het land plukken hun druiven handmatig en dit wordt door de grote ondernemingen opgekocht voor weinig. Coöperaties zoals in Frankrijk, Portugal waarbij de wijnboer ook verdient,  heb je hier niet. De lekkerste wijn die wij tot op heden geproefd hebben is de zelfgemaakte. Bij iedere maaltijd een glas rood èn een glas wit. 

Aan het eind van de dag rijdt Mamuka ons naar een familie in Gremi. In de keuken op een kleine tafel staan 10 gerechten voor ons uitgestald. Het gas van het fornuis brandt, het is nog flink koud hier. We proeven heerlijke dumplings, aubergine met huisgemaakt yoghurt, zelfgemaakte kaas (2 soorten), ingemaakte bloemen van een boom, lavas, gewoon brood, tomatensalade en twee kruiken met wijn, één rood, één wit. En aardbeien. Of we gesmuld hebben? ;) ’s Avonds in Eto’s Guesthouse krijgen we van Eto muntthee. Wat een geweldige plek is dit.

In Georgië vind je overal langs de weg tentjes waar ze Tsjoertsjchela  (Churchkhela) verkopen. Dit zijn noten, vaak walnoten verpakt in een fruitige gel in de vorm van een worst. In tegenstelling tot hoe het er uit ziet, smaakt het opmerkelijk fris en is het niet zoet. Houdbaar en daarom prima voor onderweg op de motor.

Het rijden met Mamuka, een van de veiligst rijdende chauffeurs van Georgië (geen grapje), was een belevenis op zich. Mamuka spaart gas uit (voor de betaalbaarheid wordt alles omgebouwd naar gas) door gas te geven tot ongeveer 100 km per uur en zet dan het contact uit en de versnelling in zijn vrij. Hij laat de auto uitrijden tot een gangetje van 50 ofzo en gooit dan de auto weer in de versnelling. Het kan ook zijn dat de auto weer wordt aangezwengeld voor een inhaalactie. De Georgische rijstijl die Mamuka goed beheerst is soms voor ons angstaanjagend. Met 90 door dorpen, waar van alles langs en op de weg loopt, plots remmen voor gaten etc., bumperkleven op een manier die wij vaak zien in onze motorspiegel en linksom de binnenbocht rijden zonder enige doorkijk er op hopend dat de tegenligger dan maar onze buitenbocht neemt…. Aan het eind van de dag, waren we eraan gewend. Mamuka heeft maar één wens. Een Mercedes. Hij kan er niet over op houden te praten.  

We kunnen de bergen Iniet in vanwege de sneeuw die er nog ligt. Jammer, door de serie van Jelle Brandt Corstius, de bergen achter Sotsji, was onze nieuwsgierigheid erg groot naar dit gebied. We besluiten naar het zuiden te rijden richting Armenië. Toen we voor het eerst Georgië binnen reden, kwamen we over de zogenaamde rode wegen. Rood omdat dit de kleur is waarmee landkaarten meestal hoofdwegen aan duiden. De staat van deze wegen was zodanig slecht dat we al dachten, als dit rood is wat moet een witte weg in Georgië dan wel niet zijn? Een boerenpad? Tot nu toe viel dit mee, witte wegen zijn over het algemeen wel hobbelwegen maar wel geasfalteerd. Niets vermoedend reden we dan ook de witte weg richting Marneuli op. Op een groot blauw bord staat Marneuli met een pijl rechtsaf dus we zitten goed. Toch? Na 5 kilometer kuilen maar nog steeds asfalt, verandert de zaak. Er verschijnt steeds meer modder op de weg, asfalt maakt plaats voor stenen en zand. Het gaat miezeren en de weg wordt glad. En het asfalt verdwijnt en wordt modder als het miezer overgaat in echte regen. We ploeteren nog even door. Bij een kruising naar het dorp is er eigenlijk geen sprake meer van een weg. Koeien hebben alles vertrapt, er lopen enkel nog wat autosporen.  De koeien staan tot hun enkels in de modder. We besluiten om te keren. Glijdend door de modder en het gras de banden zitten helemaal vol. Guido op de motor en Lilian er achter om te duwen als het achterwiel dreigt in te graven of te spinnen. In ons achterhoofd de stem van Dries, tractie houden, tractie houden. Modder is niet leuk, vooral Lilian vindt dit niet echt een hobby. Guido is op sommige plekken twee keer aan zet om de motor zonder te vallen verder te brengen. Ach we leren het wel. We moeten 40 kilometer omrijden om in het dorp terecht te komen dat vanaf het punt van keren nog maar 5 kilometer was. Inmiddels regent het nog steeds en ziet het er naar uit dat het niet stopt. We komen weer door Tbilisi en het regenwater dat van de helm afspoelt is bruin. Of het van de diesel van de vrachtauto voor ons is of dat het uit de lucht komt, kunnen we niet ontcijferen. Alles is goed ingepakt tegen het water en we rijden naar de Armeense grens. Onderweg zien we nog twee fietsers (met bagage dus westerling), allebei in hun eentje, ploeterend in de regen, dieseldampen overal, heuvelopwaarts. Ach wie zei ook al weer dat het voor motorrijders zwaar moet zijn….?

Statistieken

1 euro = 2,5 Georgische Lari

Benzine = 4,60 Lari

Kilometers 670 km

Geen pech of andere o(m)ngevallen

Hoogste temperatuur ; 25 graden

We zijn trouwens erg blij met al jullie reacties, opmerkingen. Daar genieten we erg van en het is goed te weten dat ons blog  gelezen wordt door jullie. 

Voor de foto's bij dit verslag klik HIER