China deel I

31 augustus
In Zamiin Uud, grensplaats Mongolië komt Lilian in de ochtend vroeg aan met slaaptrein vanuit Ulaanbaatar (UB). ’s Middags arriveren Marcel, Greta en Guido op de motor.​

Zij hebben twee dagen gereden vanuit UB. Samen halen we de gele BMW op. De motor is met een vrachtauto getransporteerd vanuit UB. Hij heeft in een schuur gestaan bij een gezin dat in het Ger district woont. We zetten de motoren met zijn 4-en bij elkaar op het stationsplein en wachten op de rest van de groep.

De afspraak is dat we elkaar vanavond hier rondom de grens ergens treffen. De Mongolen op het plein kunnen niet van de motoren afblijven. Zoiets hebben ze nog nooit gezien. Af en toe loopt er een van ons naar buiten, om ze er van af te jagen.
Later komen Ede en Sten met de enorme MAN truck aan en later ook Jamie met een VW T5. De groep is voor het eerst compleet! 7 mensen, 4 uit Duitsland, Ede, Sten, Marcel en Greta en 3 uit Nederland, Jamie en wij. Eén truck, één camper en 4 motoren (2 BMW’s en 2 Honda Transalps). We drinken samen koffie. Jamie, Ede en Sten gaan richting de grens. Ze trachten nog deze avond over de grens te komen, dat scheelt weer. Het doorzoeken en checken van een truck duurt vaak langer dan de motoren. Guido en Marcel hadden al een kijkje genomen en de omgeving daar was niet echt geschikt om te kamperen. Zand, steen en geen recht plekje. We besluiten in het hotel in Zamiin Uud te nemen dat op 1 km van de grensovergang ligt.

Maak kennis met de groep...........

Gelukkig houden we allemaal van eten :)!

Een bonte verzameling van voertuigen

 DAls we aankomen is in het hotel er niet echt een geschikte plek om de motoren veilig te parkeren. Het hotelpersoneel stelt voor om ze in de hal binnen neer te zetten. Prima joh, daar zijn we niet op tegen. ’s Nachts slapen we niet veel vanwege alle toeterende treinen. Dit is de lijn Moskou – Beijing, de Trans Mongolian Railway.

31 augustus 2015 Zamiin Uud (Mongolië) – Erenhot (PRC) 4 km.
De volgende dag staan we om 8.30 uur bij de grens. Het is de eerste keer dat we met alle voertuigen bij elkaar staan. Achter ons staat het Zwitserse echtpaar in een blauwe MAN truck die we al in Oasis hebben getroffen. Zij gaan de tocht door China in hun eentje doen, met gids, dat wel. Zij zullen China weer verlaten via de Nepaleese grens.
De Mongoolse kant van de formaliteiten gaat vrij vlot. Jamie had de avond er voor al wat kolen voor ons uit het vuur gehaald door een douanebeambte te paaien. Deze man praat goed Engels en kan ons vlotjes door de diverse hokjes en formulieren en stempels heen loodsen. De grensovergang is daarnaast druk met mongoolse honderden dagkoeriers, lege jeep (UAZ) heen en dan vol met allerhande waar en passagier weer terug. De haast die deze mannen hebben, zorgt voor trekken en duwen bij de hokjes en een enkel opstootje nadat een douanebeambte wordt beledigd.
En eigenlijk, toegegeven, gaat de Chinese kant voor wat betreft paspoortcontrole en customs-declaration ook erg snel. De Chinese grensbeambten vinden het maar wat raar dat we met deze groep zijn. Waar is motor nummer 5? Ze tellen telkens opnieuw en komen maar tot 4. We snappen hun probleem niet, we spreken geen woord Chinees. We wachten geduldig en proberen af en toe te vragen of we er al door mogen. Don’t worry is een woord dat ze dan nog wel kennen. De motorrijders maken van de gelegenheid gebruik om bij Sten bij de truck de bandenspanning te controleren. Er komt een douanebeambte die Engels praat en dan pas begrijpen we elkaar. Guido vertelt aan de beambte dat motor nummer 5 achter op de truck bij Sten hangt. Het is een Beta 400 cc. Voor de boodschappen of voor de noodgevallen.
Als we de grens overrijden (YES! we zijn in CHINA!) zien we daar een jongeman staan en we maken kennis met Andy Wang. Onze gids voor de komende 30 dagen.
De stempels in het paspoort verkrijgen we ook vlot, dankzij Andy die even met het personeel praat. Dan snel door de customs. Het is twaalf uur. We moeten vandaag naar het hotel in het dorpje aan de Chinese kant van de grens omdat de politie alle formaliteiten (rijbewijs en kenteken) vandaag niet meer kan regelen, dat doen ze morgen. We kunnen in Erenhot (Erlian) in een best luxe hotel overnachten. De vehikels mogen de grens nog niet over en laten we achter op een parkeerplaats op grensterrein. Ook de Zwitsers in de blauwe truck staat er, zo zien we. Andy geeft aan dat de motor van Lilian morgen op de trein gaat en vervoerd wordt naar Xi’an, een plaats ruim 1000 km verderop.
Marcel en Guido voelden zich bij opstaan al niet lekker en worden nu echt erg ziek, zware diarree met koorts. De rest van de groep gaat even eten. Heerlijk in een chinees restaurant met allemaal verschillende gerechten. En bier! We hoeven toch niet meer te rijden vandaag. Op een grote ronde tafel delen we het eten, door middel van een draaischijf op het midden van de tafel komen de  gerechten langs glijden.
Als we terug komen in het hotel liggen Marcel en Guido er slechter bij, de koorts loopt op tot ruim 39 graden. Lilian probeert een bouillon los te peuteren in de keuken van het hotel. Maar de Chinezen kennen dit niet en hebben bovendien een veel betere oplossing. Gekookte Coca Cola met gember en rode suiker er in. We leggen uit dat zout in de bouillon ook goed is, maar nee, de Chinese gewoonte is deze mix. This belong to Chinese habit, the chinese habit believes it is good for the stomach.
Andy Wang onze gids. 25 jaar en afkomstig uit Beijing. Hij is geboren en getogen in een plaats zuid van Beijing. Zijn echte naam is Wang Wen Hao.  Hij was leraar voor 4 maanden (wiskunde, Chinees en Engels) en is er toen mee gekapt. Het beviel hem niet. Na een tijdje intensief solliciteren werd hij aangenomen bij China Overland. Hij doet dit nu 2 jaar. Hij gaat dus 30 dagen mee met een groep op reis door China en is dan tussentijds 10 dagen thuis. Het seizoen loopt van maart tot november. In de winter doet hij bureauwerk. Hij is vast van plan zijn carrière in de toeristenindustrie op te bouwen.
Hij kan goed Engels, daar zijn we erg blij mee want we hadden ook verhalen gehoord van reizigers waar dit wat anders lag. Hij denkt mee, geeft snel antwoord op vragen. Voor hem was het erg lastig om alle behoeften te snappen en daar een goed plan op te maken. De tweede nacht ging hij mee kamperen maar dat was eens maar nooit meer. Zei hij. Andy antwoordt tactisch zoals een echte Chinees betaamt, niet rechtstreeks. Hij antwoordt, omwegen makend, dat hij het voor één keer erg leuk vond om in een camper te slapen. Uiteindelijk, heeft hij zichzelf meerdere malen overtroffen en kampeert hij regelmatig met ons in het wild. Hij maakt zelfs een maaltijd voor ons bij het licht van de truck. Andy zorgt er wel voor dat we met de groep eens in de zoveel tijd in een dorp of stad komen om een hotel te boeken. Vinden wij motorrijders ook niet erg. 

1 september ’15 Erenhot – Erenhot 0 km
Gelukkig is Guido weer aan de betere hand voelt zich goed en kan goed ontbijten, Marcel is zwakker maar wil wel rijden. We gaan terug met de taxi naar de grens om de voertuigen te halen. We rijden zo door de grens, nu mag het wel?
We komen aan bij het treinstation. De motor moet de trappen op, naar het perron. De mannen tillen de motor tree voor tree naar boven. In onze veronderstelling dat hij daar op de trein gezet werd. Maar nee, de motor moet nog gewogen. Het wegen van de motor gebeurd op het perron, alleen toegankelijk met de trap. Tja, had dat gezegd, wij weten precies wat dat ding weegt!! Het is onze eerste kennismaking met de Chinese gewoonte dat dingen niet snel gaan. Er wordt gepraat, overlegd, gediscussieerd en na een kwartier lang praten, komt er een simpel antwoord. Mejouw (nee in het Chinees) of : No problem. De motor is te zwaar en kan niet mee op de trein. Mejouw.
We gaan eerst maar even lunchen. Op zijn Chinees, 4 of 5 gerechten met vlees en groenten en bak witte rijst. Guido kan gelukkig weer mee eten, Marcel doet het een tijdje rustig aan. ‘s Middags halen we rijbewijs en kenteken op! Bij elke overhandiging van de Chinese politievrouw, feliciteert Andy ons met een “you succesfully passed the driver license exame!” We hebben er hard voor moeten werken. Ahum.
Als we daarmee klaar zijn is het laat en besluiten we te blijven in het stadje, het is 16 uur, te laat om nog 450 km te rijden en bovendien is Marcel nog niet opgeknapt. Zo hebben wij tijd om de BMW op een vrachtwagen te zetten die richting Xi’an zal gaan. De motorrijders checken opnieuw in in het hotel en de anderen, met de bus en de truck gaan op een andere plek staan. Het hotel vraagt voor het parkeren achter het hotel meer geld dan een kamer. Pardon!
We besluiten de volgende dag maar vroeg te vertrekken maar niet nadat we weer een lekker diner hebben gehad, deze keer met barbecue-maaltijd. Laat ze maar aanrukkend, de lam, de gamba, de maiskolven, de kippenvleugeltjes, de zijdenrupscocon en het bier. Het is een echt leuke en vooral lekkere avond. Het vuurwerk knalt achter ons. Iedere dag is er wel iets te vieren, een bruiloft, een jubileum en daarom is er iedere dag vuurwerk ergens in China. Overdag.

2 september Erenhot – Datong 460 km
We  rijden van Erenhot naar vlak bij Datong, om de volgende dag de Boeddha grotten te bezoeken. Het is een zeer lange dag. We verlaten de provincie Inner-Mongolia, dat nog echt aan Mongolië doet denken. De volgende provincie heet Shanxi. We komen in het donker aan bij het Boeddha park, dat al gesloten is. We kunnen er helaas niet overnachten, dan maar in het dorp kijken. Op het plein zien we dansende mensen. Ze doen met een hele groep dezelfde pasjes op de muziek. Het ziet er geweldig uit. Tientallen nieuwsgierige Chinezen verzamelen zich alras rondom deze vreemde caravaan van 3  motoren, een bus en een werkelijk mega-truck. Ze zijn nieuwsgierig, kijken, maar zeggen geen woord.  
Andy en Lilian gaan op zoek naar een hotel en belanden in een rumoerige buurt met lichtjes en muziek. In het hotel zijn kleine kamertjes met grote bedden, kleine gangetjes en stapelbedden naast een soort van keukentje waar rijst staat te stomen. De kamers waren mooi versierd met schilderijtjes met vrouwen. Het is half 8 ’s avonds en er stond nergens een koffer of andere tekenen van gasten……vol? Of zou de eigenaar zich gewoon te erg schamen om ons te laten slapen? Andy staat ruim 5 minuten te praten met de eigenaar. Het lijkt alsof er een opening is voor ons…..maar nee. Het antwoord is kort en duidelijk. Mejouw. Vol. Wat zeggen ze allemaal tegen elkaar?
Na een korte verkenning van Guido vinden we uiteindelijk een klein zijweggetje in een dalletje. Een goede plek om de nacht door te brengen. De motoren rijden er eerst in dan de auto van Jamie en dan de grote truck er voor. We maken er een geweldige avond van. Ede kookt spaghetti en we drinken cola met vodka omdat ze jarig is. Jamie zet de muziek op en we dansen naast de VW.
De bodem is heel rotsig, het is al pikkedonker en de tenten hier opzetten is geen optie. Maar niet getreurd, we hebben een truck bij ons. Marcel en Greta kunnen op het dak van de truck slapen. Binnen in de truck is een tweede 2-persoons slaapplek waar wij onze slaapzak neer vlijen. Met zijn 6-en in één truck, geweldig! Het is een onrustige nacht, de Chinezen zijn nogal luidruchtig en de eersten beginnen al met hun oefeningen in de vorm van tai-chi of iets anders om half 4. Dat gaat gepaard met geklap en luid geschreeuw. Haaihaaaa!  

3 september Datong – Yingxian 180 km
Onder toeziend oog van vele Chinezen, nuttigen we het ontbijt bij ons kampement. We gaan in optocht naar het Boeddha park vlak bij Datong, de Yungang grotten. Indrukwekkend, hier is in de 5e eeuw gestart met het uithouwelen van Boeddha beelden. Dat duurde meer dan 60 jaar. Er zijn meer dan 200 grotten en ruim 51000 Boeddha beelden. Het publiek kan maar een klein deel van deze enorme hoeveelheden zien. Vele beelden zijn aangetast door zon, regen, wind en vervuiling. Een aantal is perfect behouden gebleven, met name binnen staan kleurrijke beelden. De grootste boeddha beelden zijn wel 17 meter hoog.  Een aantal grotten is beschadigd tijdens de culturele revolutie. Het complex start met een aantal tempels waar mensen bidden, offeren, chanten en wierrook aansteken bij andere enorme Boeddha beelden. Deze zijn niet zo oud als de grot-Boeddha’s en zeker ook de moeite waard. 

Meer dan 50.000 Boeddha beelden

Sommigen prachtig bewaard.......

.... en sommigen echt aangetast

We rijden door Datong, een kleine stad. Het heeft 3 miljoen inwoners. We zijn op zoek naar een supermarkt en een SIM-kaart. De SIM-kaart is nogal een dingetje. Niet voor buitenlanders. Sinds 5 jaar heeft de Chinese overheid beleid dat er per ID-kaart houder maar één SIM-kaart wordt verstrekt. Na een hoop gepraat en gebel en overleg is de conclusie vandaag dat het niet kan in Datong. Misschien in een grotere stad dan Datong. In China zijn ruim 100 steden met meer dan 1 miljoen inwoners. Sommige gebieden met steden zijn met elkaar versmolten en dan rijdt je dus door een lint van miljoenensteden.
We rijden naar de Buddhist Hanging Monastery (Xuankong Si) vlak bij YingXian. Deze tempel is 1500 jaar geleden gebouwd boven aan een klif op 75 meter hoogte. Het is prachtig gelegen of beter gezegd gehangen. Op terrein lopen monniken die ook de tempel bezoeken. Ze hebben prachtige grijze gewaden met mooi schoeisel en het merendeel is vrouw. Met hun kortgeschoren koppies maken ze een echte serene monniken indruk. Op hun hoofd zijn kale plekken te zien. Deze plekken geven aan hoever de ze op hun Boeddhistisch pad zijn. Uiteindelijk zijn er negen kale plekken. Dit geeft aan dat je ‘klaar’ bent. Op deze plekken komt ook geen haar meer terug.
Als het donker is arriveren we in YingXian. De motorrijders en Andy slapen in een hotel in het stadscentrum van YingXian en de 4-wielers staan gewoon ergens op straat. Als we naar een restaurant lopen om te eten komen we langs een plein. We dansen samen met een groep mensen op het plein de avonddans. Het valt nog niet mee om de pasjes te volgen. We eten wederom heerlijk chao fan (gebakken rijst) en mi fan (witte rijst)  met groenten en vlees en bier.

Wierrook is belangrijk voor de Chinezen, het wordt o.a. gebruikt bij bidrituelen.

4 september Yingxian – Pingyao 340 km
’s Ochtends bezoeken we de eeuwenoude houten pagode van YingXian, de Sakyamuni Pagoda, ook wel De Fogong Tempel genoemd. Een pagode is een toren met vaak 7 of 13 lagen en typische voor de Chinese bouwkunst. De pagode is terug te herleiden naar de stupa, de boeddhistische ronde torens die we in Mongolië al veel mochten zien. De Fogong tempel is de oudste nog bestaande houten pagode op aarde, gebouwd in 1056. De toren is sinds enkele maanden gesloten. Slechte zaak voor ons en een  goede zaak voor de toren. Veel mensen en alle flitsers van de camera’s dragen niet bij aan het duurzame behoud van deze toren. Ter bescherming heeft de autoriteit de houten toren nu gesloten . Voorgoed. Aan de rand staat een tempel met relieken van Boeddha zelf. Het kost 150 Yuan, ruim 15 euro. Dat hebben we niet over voor de duim of pink van Boeddha.
Lilian rijdt met de truck mee en zij gaan over de Expressway, de tolweg van China. Vandaag is er veel regen. De expressway is saai en duur ook, ruim 35 euro voor een traject van 370 km. De motoren en de VW gaan over de binnenweg. Wel een mooie dag qua landsschapen, mooie terrasbergen, rivieren en zicht op de Chinese Muur! Het regent en het zicht is slecht. We zijn te ver weg om mooie foto’s van de Chinese Muur te maken. Die, overigens, gebouwd is als afweer tegen de Mongolen in het noorden die uit waren op een groot Mongools Rijk. 
De motoren komen laat aan door de regen en door het vele drukke verkeer, vooral trucks. Het is zeer inspannend rijden. De aankomst in het hotel in Pingyao maakt veel goed. Het is een prachtige, zeer oude Chinese stad. Het hotel is een wirwar van trappen, binnenplaatsjes, gangetjes om naar je hotelkamer te komen. We drinken bier, eten vlees van de barbecue en lopen de verlichte, drukke, lawaaiige steegjes en straatjes door. Wat een drukte, een belevenis om alle te horen en te zien, er is zoveel te zien en te doen. Overal hangen de beroemde rode lampionnen, the red laterns. Er is van alles te koop en te eet. Op elke hoek iets anders. We eten een groentepannenkoek op straat en zoete broodjes. Overal klinkt muziek, zijn er acts en mensen druk verkopende.

​5 september Pingyoa  - Xixian 200km
De volgende ochtend nemen Greta en Lilian een massage bij de buren en lopen onder de eeuwenoude oude stadstorens door. Souvenirs, zoete broodjes, antiek, ijs, kleding, vleesballen, minidiertjes die zwellen in het water, alles is te koop, De dadelverkoper prijst al schreeuwend zijn waar door de straat, en overal hoor je de luidsprekers die vlees of brood aanprijzen. Ter plekke worden de gembersnoepjes bereid, de dikke suiker-gember massa wordt tot een brei geslagen.
De route voor de deze dag loopt eigenlijk door naar de Hukou watervallen bij de Gele Rivier. We vinden Pingyao erg leuk en willen nog een half dagje blijven  Zo schrappen we de watervallen, die eigenlijk op deze dag gepland staan. Het reisschema is behoorlijk strak en we merken dat we moeten aanpezen. Als groep zijn we op zoek naar een reisritme dat iedereen past. Het valt nog niet mee in het begin. We leren snel. De truck kan over de expressway, de snelweg waar de motoren niet mogen komen. We proberen verschillende combinaties uit. De motoren kunnen sneller opschieten op korte stukken, moeten vaker pauzeren en mogen dus zoals gezegd alleen maar binnendoor. De truck daarentegen  kan niet over iedere weg vanwege de hoogte. De truck meet 3,71 meter in de hoogte en vooral bij steden en dorpen kom je viaducten tegen die lager zijn. De steden die we aandoen zijn niet groot, meestal 1 miljoen inwoners of iets meer.
We vinden een plek om te slapen in een piepklein dorp, achter een winkel waar genoeg ruimte is voor truck, VW-van, 4 motoren en 2 tenten. De eigenaar vraagt 50 yuan en we kunnen zijn water gebruiken. Maar niet nadat hij en Andy eerst een kwartier aan het debatteren waren. Gelukkig was het antwoord deze keer No Problem. Een aantal mannen uit het dorp blijven kijken als we koken, hoe we zitten en hoe we bier drinken. Wij slapen heerlijk in de tent ondanks al het zware vrachtverkeer dat langs dendert. De grond schudt en wij hebben oordoppen.

6 september – Xixian - Xi’an  440 km
De trip naar Xi’an volgt. Inmiddels passeren we de grens naar de provincie Shaanxi waarvan Xi’an de hoofdstad is. Tevens is de stad is het begin- of eindpunt van de Zijderoute. Sinds Italië rijden we al over grote delen Zijderoute, grotendeels dezelfde weg die Marco Polo van Venetië naar Xi’an aflegde. Ook is Xi’an het oude politieke centrum van China voordat Beijing hoofdstad werd. De stad heeft 10 miljoen inwoners.
Vandaag gaat het over de gele en rode wegen richting het zuiden voor de motoren en de truck en de VW via de expressway. De motoren komen aan bij de Gele Rivier en zien dat brug geblokkeerd is. Er is geen andere brug dan de brug van de expressway. Daar mogen de motoren niet rijden. Op welke moeten de motoren over de Gele Rivier? In China weet niemand het antwoord. Uiteindelijk, na een uur praten en met Andy bellen, mogen de motoren de expressway op om de brug over te steken. Maar niet nadat zij getekend hebben voor eigen risico.
Ze moesten er eigenlijk af bij een tunnel en bij de tolpoort zijn ze er af gestuurd. Totaal zijn ze na 20 km expressway er maar weer af gegaan. Het is immers verboden. Bovendien kunnen we daar niet tanken als motorrijders. Rechtstreeks aan de pomp tanken is verboden voor motorrijders in China. Ze vinden het onveilig. Het gevolg is dat de benzine in een schenkkan of grote gieter wordt getankt die vervolgens wordt overgegoten in de benzinetank. Dit is blijkbaar niet onveilig in de ogen van een Chinees. Het is tevens tijdrovend, het is ook belangrijk om behoorlijk goed te weten hoeveel liter je nodig hebt. Want je bepaalt van te voren hoeveel liter je nodig hebt. En een volle tank is wel prettig. Niet ieder tankstation heeft een gieter. Bij hoge uitzondering mag je aan de pomp tanken. Zelfs Andy lukt het niet altijd om de bediende om te praten.
Wat een mooie dag, deze dag, rond de 30 graden. Guido haalt zijn Mongoolse zadeldek er weer af. Het staat geweldig en is in deze vochtige warmte ook erg broeierig. Vandaag reden de motoren op stukken weg zonder verkeer, bochtige wegen met mooie terrasbergen. Het is erg groen en de rivieren slingeren langs de heuvels. Ruim 50 km een voor dat we er daadwerkelijk zijn, beginnen de voorsteden van Xi’an reeds. Soms wegen in aanbouw, soms weer niet. Guido bedenkt ergens laat in de middag dat het wel erg donker is voor het uur van dag. Het scheelt wel om het zonnevizier op te klappen rond zonsondergang. Kriskrassend, rechts en links inhalend en zigzaggend door de grote stad in het donker om nog enigszins op tijd te komen in het hotel die avond. De Chinezen zelf kijken niet op of om als je deze rijstijl hanteert.
Jerry is twee dagen geleden aangekomen in Xi’an met de BMW van Lilian. Ze haalt samen met Jerry haar motor op bij de loodsen. Daar komt de BMW aan. Op een heftruck in een houten krat. Jerry pakt een hamer en een schroevendraaier om het hout van de krat rondom de motor te verwijderen. Er omheen staan, een goede Chinese traditie, tien Chinezen te kijken hoe Jerry in zijn eentje deze klus klaart. Lilian rijdt haar motor naar het hotel. Eindelijk weer verenigd! Het is spannend hoe het rijden de eerste dagen zal verlopen.
Het was een lange dag, de truck en de VW-bus komen om 18 uur aan en de motoren om 19.30. De laatste dagen komen de motorrijders telkens in het donker aan. De nationale route schiet nu eenmaal niet zo erg op door al die miljoenensteden. De motorrijders slapen in het hotel en de truck en de VW-bus staan voor het hotel langs de weg. Snel douchen en samen eten, verder op in de straat. Ze serveren lekker pompoenschijfjes gevuld met dadel, geroosterde aubergine en satéstokjes en ander vlees en Hans-bier. Ook van Tsingtao. Tsingtao is eigenlijk Duits bier. Honderd jaar geleden hebben de Duitsers in Zuid China dit bier ontwikkeld met bronwater uit Laos. Bier met het Reinheidsgebot dus. Het smaakt heerlijk.
Jerry, 1,50 meter en tegen de vijftig, wordt na de maaltijd uitgedaagd door een jongeman, 1,90 tegen de dertig, met tattoo voor “ganbeij’. Wanneer je een toost met iemand drinkt en je zegt ganbeij, ben je verplicht ook echt het glas tot op de bodem leeg drinken. Doe je dit niet, dan heb je een probleem met degene die je uitdaagt. Het is een enorme eer-zaak in China. De jongen schenkt een halve liter bier uit in het glas van Jerry en zet het glas met een klap neer. Ganbeij! Zelf heeft hij slechts een glas van 0,25 ml in zijn hand. Het valt stil aan tafel. Jerry kijkt niet blij en Andy kijkt gespannen toe. Lukt het Jerry? Hij drinkt de 500 ml bier in één teug leeg. De jongeman daagt hem opnieuw uit. We schuifelen wat, worden wat onzeker en vragen aan Andy of we wat kunnen doen. Andy zegt No, No problem en gebaart dat we moeten blijven zitten en niets moeten doen. Jerry drinkt nogmaals, het voelt niet alsof hij kan kiezen. Wel draait hij de glazen om, slim! Het is best spannend. Het verhaal loopt af als de jongeman door zijn vriend wordt weggeleid. Pfffiew. We vegen het zweet van ons hoofd. Eigenlijk weten we niet precies waar we aan ontsnapt zijn en ook niet op welk nippertje precies.  
 
7 september, een dagje rust in Xi’an.
Een dag niet reizen in China is best bijzonder. Ons schema in deze maand bestaat uit iedere dag reizen en twee keer dag niet. Er is best wat stress voor de groep, vooral om voor iedereen het beste te zoeken in dit reisschema en samenstelling. Terugkijkend op de eerste week zijn we er als groep in geslaagd om de verschillende reisbehoeften en reis-(on-)mogelijkheden te bespreken en op zoek te gaan naar goede tussenoplossingen. Zo hoeft niemand zichzelf geweld aan te doen.
We bezoeken de wereldberoemde Terracotta legers. Pas ontdekt door een boer in 1974. Ze zijn gemaakt door een keizer uit één van de eerste dynastieën, 2e eeuw voor Christus, om zichzelf te garanderen van goede bescherming in het hiernamaals. Je weet namelijk niet wat voor kwaads of goeds je daar zult aantreffen en hij trof dan ook geen halve maatregelen hiervoor. Drie immense hallen met ongelooflijk veel beelden van krijgers, ruiters en andere soldaten. Het verhaal gaat dat geen enkele soldaat of ruiter die mee werkte aan de sculpturen, het heeft overleefd. De keizer was veel te bang dat de precieze plek naar buiten kwam. Het is imposant en een ietsiepietsie teleurstellend tegelijk. De beelden zijn tientallen malen op tv te zien geweest, hebben zelfs een toer door Nederland gedaan. Doordat ze nu opgegraven zijn, zijn de bonte kleuren waarmee ze aangetroffen zijn door het daglicht verdwenen. 

​’s Avonds hebben we een verrassingsdiner met tien gangen in het Ramada hotel. Dit hadden we niet in de planning staan. Onvoorbereid en in ons oude kloffie komen we drie kwartier te laat aankakken bij een diner met allemaal Chinese hoogwaardigheidsbekleders. Ze zijn van de Silkroad Association. Ter ere van Sten en Elke. Zij hebben in hun reis een thema ingepast, namelijk Silkroad cooking. Daarbij hebben ze vooral met de locals onderweg gekookt in de diverse landen. Koken met de locals, dat was ook hun plan in Xi’an, eindpunt van de Silkroad. Zij zijn bijzonder verrast door dit etentje dat door de association aan hen is aangeboden, met de naam  New Silkroad Cooking 2015. En wij waren niet minder verrast! Het was een van die onvergetelijke, onverwachte ervaringen die het reizen met zich mee brengt! We genieten met volle teugen van onder andere gestoomde zeekomkommer, fruitschaal met dragonfruit, Franse uiensoep en andere Chinees-Franse exotische gerechten. Een mooie afsluiter voor Xi'an, morgen trekken we weer verder met onze karavaan.

Voor foto's behorend bij dit verslag klik hier.

de eerste etappe, gelijk de grootste afstand, ongeveer 1620 km

In relatie tot het hele land China, de eerste 6 dagen-etappe