Auckland
We rijden de kustweg af, langs de Hibiscus coast, om de drukke state highway nummer 1 zoveel mogelijk te vermijden. De eerste kilometers, het voelt direct vertrouwd om de vele vele bochtige wegen te rijden. Kun je last hebben van een omgekeerde cultuurshock? We moeten zo wennen aan het weggedrag hier. Alles gaat weer volgens regeltjes, keren of stoppen op de weg levert je een dikke vinger of getoeter op. Raar. Rood stoplicht is nu weer echt stoppen, mensen parkeren hun auto maar één kant op, de goede. Oh wee als je de verkeerde kant op parkeert. Vinden ze raar. En dat vinden wij dan weer raar. Ook even keren op de andere weghelft is er niet meer bij. Regeltjes. We houden er niet meer van. Komt nog bij dat ze het hier ook weer nodig vinden om te laten merken wat ze er van vinden.

Op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland lopen we over de camping bij Cape Reinga. Uitkijkend over de Zuidelijke Stille Oceaan. Als je hier naar het noorden vaart, kom je na heel lang varen uit in Rusland, het meest noordoostelijk deel van Rusland dat de Beringstraat grenst. Deze natuurcamping heeft 40 plekken en omdat het kerst is, is iedereen in Nieuw Zeeland op pad. Er staan momenteel wel 100 tenten. Tot zelfs buiten de paaltjes, buiten de camping op de parkeerplaatsen. Het lijkt wel een festival, haring aan haring. Dan, plots zien we een Moto Guzzi. In leger groen. Dat kan alleen maar een Nederlander zijn. Ja hoor een Nederlands kenteken! Het is Jeroen, uut Grunn, zo staat op zijn tank geschreven. Fantastisch! We maken snel kennis en spreken af de volgende dag samen te reizen.
90 Miles Beach is een stuk strand van 90 kilometer waar het toegestaan is op eigen risico te rijden. Euh? Voor Lilian is dit nog een bruggetje te ver, de angst voor diep mul zand na de val zit er blijkbaar wel in. Guido vermaakt zich opperbest in het zand op het strand. De Mahuta, grootste en hoogste Kauri Tree in Nieuw Zeeland. 51,1 meter hoog. Op de camping ’s avonds zien wij, geluksvogels, een echte Kiwi lopen! Overal staat de Pohutukawa boom in bloei, knalrood en groen. De complementaire kleuren knallen je echt tegemoet.
Het is tijd om het land in te trekken. We hebben twee maanden voor dit land. Hoe spannend is dat. Eerst doen we nog een omtrekkende beweging en begeven ons naar noord Auckland. Daar woont een vriendin die samen met haar man een AirBnb is begonnen. Of wij even het proefkonijn willen zijn en een goede review willen geven. Natuurlijk!! Los van onze zeer positieve review (gaat dat zien mensen!) was het een geweldig verblijf en heel gezellig. We eten hier voor de tweede keer de grote groene mosselen uit het gebied de Coromandel. Je ziet ze ook in winkels en op de vismarkt zoals in Auckland. In Auckland eten we trouwens geen dag het zelfde. De diversiteit hier is geweldig, Na een week hebben al Marokkaans, Thai, Indiaas en Ethiopisch gegeten en uiteraard gebarbecued.
We rijden een mooi stuk onverhard langs de kust bij Raglan, rondom de vulkaan Karioi, 2,4 miljoen jaar geleden uitgestorven. Veel van dit soort gebieden in Nieuw Zeeland hebben een Maori historie. Sommige plekken zijn Tapu (heilig) en mag je niet betreden. 100 jaar geleden hadden de blanke kolonisten hier minder aandacht voor en eigende men zich het land toe. Of men betaalde luttele bedragen aan de Maori’s voor de settlers om het vee te laten grazen. Veel plekken hebben een dubbele naam, de traditionele Maori en de nieuwere.
We rijden door naar het dorpje Matamata. Hier bezoeken we onze eerste Hotspring van Nieuw Zeeland en bovenal brengen we een bezoek aan Frodo en Gandalf! Ook al helden uit onze jeugd en natuurlijk later de filmtrilogie. We zijn beide fan en als we in het overbekende landschap rijden, roepen we telkens uit ja daar loopt Bilbo! Kijk een hobbitstee! Onze verbazing is enorm als we op een dag in Nelson een echte Gandalf op straat zien lopen. Heuh?? Het blijft even stil bij ons. Later hoorden we dat dit redelijk acceptabel is in Nieuw Zeeland. Je verkleden als Gandalf en er geld mee verdienen. Omdat het kan.
Hobbiton
Die ring trouwens, die one-ring-that-rules-them-all, die gaat later in onze belevenissen nog een mooie rol spelen. De ring is net als in het Tolkien verhaal verloren en weer gevonden. Blijf erbij!
Andere Lord of the Ring - spelers
Overal vind je one-lane-bridges, goed opletten wie er voorrang heeft. Soms rijdt er naast het wegverkeer rijdt ook een trein over.
Highway 43, The forgotten World Highway. Een weg van 143 kilometer door veelkleurig groen oerwoud, over passen en langs rivieren. Eerst maken we een mooie ronde om de vulkaan Taranaki, een vulkaan zoals een vulkaan er uit moet zien. Hij lijkt op Fuji en schittert derhalve ook in films als zijnde deze vulkaan in Japan. De vulkaan heft een perfecte kegel met een krater en sneeuw rond de top. Onderweg eten we een broodje dat we bij de plaatselijke supermarkt halen. Er komen 3 kinderen langslopen. Het meisje zegt dat ze zojuist een geest gezien hebben en wijst naar het kruispunt. Hij was zwart met bloed. Ze waren doodserieus en niet geschrokken. We geloofden de kinderen op hun woord.
Forgotten World Highway no. 43
Via de boerenweggetjes rijden we via Mangaweka de Ruahine Road af, langs de Mangawhara rivier. Een prachtig rustig gebied, met heuvels, bergen en veel boerenlandschappen. Een groot deel van de lol in Nieuw Zeeland is het rijden. Het is een beschaafd rustig land en wat dat betreft weinig avontuur te beleven.
In Wellington bezoeken we neef Peter. Er wonen 3 neven in Nieuw Zeeland en een tante. Naast het reizen staat Nieuw Zeeland dus ook in het teken van familiebezoek. Door de zoon van Peter worden we als proefkonijn (alweer!!) uitgenodigd voor zijn nieuw op te starten guided tour bedrijf in Wellington. Een dag lang bezoeken we bijzondere plekken in en rond Wellington. Hij leidt ons ook naar de Weta-workshop, de plek waar Orks en Uruk-hais hun eerste daglicht zagen. We geven tips en Guido bedenkt zelfs de naam voor dit nieuwe bedrijfje!
Mount Taranaki
We durven we de oversteek naar het Zuidereiland aan. Nieuw Zeeland is één land, maar de twee eilanden zijn gescheiden door een zeestraat. Het maakt dat het af en toe voelt als twee landen, ook de Nieuw Zeelanders zelf zijn geneigd om zich expliciet ‘noorderling’of ‘zuiderling’ te voelen.
We rijden door het beroemde wijngebied Marlborough. In de reisgids staat dat deze weg makkelijk overgeslagen kan worden. Niet veel te zien. Wij genieten want de weg is rustig en slingert door de heuvels langs de kust waarbij we deja-vu’s van Spanje hebben. Klopt ook want de wijn hier is bijna zo goed als in Spanje. Onderweg, links van ons, liggen de zeeleeuwen op de rotsen. Zo dichtbij! Het zijn er echt honderden, diverse kolonies, het is de tijd dat er veel jongen zijn. Mooi!
Een goed moment om in Christchurch een extra dag door te brengen. Christchurch is getroffen door een heftige aardbeving, nu 5 jaar geleden. Het is een stad in opbouw en nog lang niet klaar. Oud, nieuw door elkaar en zoals het een stad in opbouw betaamd, is er veel openbare kunst te bewonderen. Mooi is ook de container Mall, een winkelcentrum uitsluitend gebouwd met containers. Indrukwekkend zijn 185 lege witte stoelen op een grote lege vlakte. Het herdenkingmonument voor alle mensen die de aardbeving in 2011 niet overleefden. We hebben net te horen gekregen dat David Bowie is overleden. Een graffiti artiest heeft hem intussen reeds vereeuwigd op een muur. Overal zie je containers fungerend als stut voor de gebouwen die nog steeds dreigen om te vallen.
Christchurch
Mount Cook
We rijden ritten met de locals over voornamelijk off-road wegen. Ook brengen we een bezoek aan Paradise het eind van de weg van Queenstown naar Glenorchie, door een natuurgebied met veel rivercrossings. Prachtig! We gaan een dag te vroeg weg horen we later anders hadden we de prijs voor langste afstand gereden - verst weg gekomen gewonnen! Met een paar motorrijders spreken we af om langs te gaan als we bij hen in de buurt zin en dat doen we want: The answer is always yes! Zo bezoeken we Dick en Diana die in mei naar Europa komen om een motorreis te maken van enkele maanden. Zij zijn de 65 jaar allang gepasseerd! En Andy die in Golden Bay woont en op zijn GS al vele tochten door Europa maakte.
Lake Tekapo
In Bluff brengen we een bezoek aan de wegwijzer daar. 1425 kilometer noordelijk ligt de andere wegwijzer op het Noordereiland. En dingetje dus voor toeristen beide wegwijzers te bezoeken. Voor ons is het bezoek aan Invercargill nog veel bijzonderder. Hier is de bakermat van Burt Munro van de prachtige film ‘The World’s Fastest Indian’ gespeeld door Anthony Hopkins. Gaat dat zien, mensen! Op waarheid gebaseerd en zo kan het dat je in Invercargill de Indian van Burt en vele andere attributen kan bewonderen van Burt. Met deze Indian verbrak Burt alle snelheidrecords van de wereld. En ze zijn niet te zien in een museum, ja ook, maar in de Hardwarestore van E.Hayes en zonen. Gewoon in de winkel dus. Dit was zijn vaste plekkie om onderdelen, gereedschap en advies te halen. Ook rijdt Guido nog een stuk over het stuk strand dat Burt gebruikte om zijn Indian te testen. Lang genoeg om topsnelheden van ruim 295 k/u te kunnen halen. Voor wie niet weet wie Burt Munro is, hier is de Wiki pagina.
Burt Munro in E.Hayes Hardware store - World Fastest Indian
Van Noord naar Zuid en andersom
McKenzie Pass
In Nelson brengen we een bezoek aan de volgende neef, Jake en Jeannette zijn vrouw. Ook tante Tonnie van Guido die in de jaren 50 van Nederland naar Nieuw Zeeland vertrok, vereren wij met een bezoek in Nelson. We eten fish ‘n chips op de beach, eten teveel ice-cream (nationale hobby van de Kiwi’s) en draaien even mee in het Nieuw Zeelandse leven van de familie. We bezoeken mooie plekken en als klap op de vuurpijl neemt neef Jake ons mee op een zeilrace. Hij is lid van de zeescouts in Nelson en op een echt perfecte dag zeilen we mee. Lilian werd een zogenaamde ‘decky’ en Guido deed de fok, the foresail. 25 graden, zonnetje, een kapitein met humor en galmende stem, beter dan dit zal het niet worden in Nieuw Zeeland.
In Nelson bezoeken we dan nog het Motormuseum, het New Zealand Classic Motorcycles Museum. Nauwelijks een jaar open, is de eigenaar, as we speak, op 30 april 2016, gedwongen de tent dicht te doen. Hij is ongeneeslijk ziek en moet andere beslissingen nemen. Ongelooflijk voor een van de grootste collecties op aarde van classis bikes. Meer dan 300 klassieke motoren uit de USA, Europa en Engeland. Er staat er zelfs een van het Nederlands merk Eijssink, gemaakt in Amersfoort, 1938. Kwijlen en soppen boven Guzzi’s, BSA’s, BMW’s, Harleys en natuurlijk Triumphs en meer, zo komen we de middag wel door.
New Zealand Classic Motorcycles Museum - Nelson
Onderweg stoppen we bij een oud collega van Lilian die in Rotorua een B&B is begonnen, 12 jaar geleden. De Cottage is toevallig niet verhuurd dit weekend. Genietend van een heerlijke Nieuw Zeelandse rosé liggen wij ’s avond in de hot tub van de Blossom cottage http://www.blossom-cottage.com/, te staren naar de sterrenhemel van Nieuw Zeeland. De Melkweg, Alpha Centauri en Magelhaense wolken, ze waren er allemaal bij. Denken we.
Art Deco in Napier
De Orakei Korako Geothermal Park is spectaculair. Een natuurpark met zeer hoge geothermische activiteit. Ook dit land behoort tot de Maori en zij beheren het park. In alle kleuren van de regenboog zie je hier de meest bijzonder natuurverschijnselen. Onderweg rijden we langs grote geothermische installaties waar de dampen afkomen en de zwavel ons tegemoet zweeft. Hier en daar in de bossen zie je zwaveldampen hangen. In het noorden rijden we langs de kust met zicht op White Island, een eiland in de verte dat een vulkaan is. Het is een levende vulkaan die altijd een slurf van asdeeltjes boven zich heeft hangen.
Orakei Korako - geothermisch park
The ring.
Terug in Auckland, krijgt Lilian mail van camping Gentle Annie Daar is inderdaad iemand geweest aan de balie die een ring gevonden had, Hij had zijn mailadres achtergelaten. Na een mailtje die kant op, volgt er al snel antwoord. Yes it IS your ring that I found. Maar de persoon, is al weer teruggevlogen naar Zuid Frankrijk, Met ring. Zo kan het dat Lilian nog in Nieuw Zeeland was en haar ring al in Europa. Mooi ook dat Michael, zoals hij heet, een echte reiziger is en de wereld verkent met een 4x4.
Only in New Zealand
Onderweg kom je in Nieuw Zeeland gekkigheden en rariteiten tegen. Een paar goede voorbeelden vind je hieronder. Humor onderweg, het is een dingetje daar. Nog een mooi voorbeeld van de gekke geesten van de Kiwi’s is dat veel mensen op blote voeten lopen. Op straat, in de supermarkt, in de auto. Zelfs op het terras of als je afspraken hebt met klanten of, zelfs, als het wat kouder is of regent. Niemand kijkt gek op.
Het waait er veel en hard. Kiwi’s zijn gek op kamperen en er is maar één merk waarin ze dan ook allemaal hun kampeeruitrusting van hebben (Kathmandu). Het meest vervelende van kamperen in Nieuw Zeeland zijn de sandflies. Klein en hun beten jeuken als de hel en zijn erger dan muggenbeten. Ze zitten vooral op het Zuidereiland. Voeten en vingers zijn favoriet bij hen. Overal langs en op de weg zie je aangereden possums, duizenden. Ook wel konijnen. De bossen en de natuur zijn groen, groen en vele kleuren groen. Overal zijn keurige wandeltracks met bewegwijzering. Veel mensen zijn outdoor fan, fietsen, hardlopen, surfen. Waar je ook bent in Nieuw Zeeland, je bent nooit verder dan 120 km van de zee verwijderd. Even een dagje toeren en je staat weer aan de andere kant van het eiland. Langs de weg vind je vrijwel in ieder dorp een Pie shop. Je kunt daar altijd sandwich of pie eten, of carrotcake, of lemoncake. De borden langs de weg geven aan Homemade Jimmy’s pies hier. Voor ons Nederlanders leest het af en toe heel gek. Heerlijk voor een korte stop op de motor met een bak flat white of long black (Koffie)
We hebben ruim 12 weken door Nieuw Zeeland gereisd en ja, het was het waard. Prachtig land aan het eind van de wereld. In Auckland, in de Civic concertzaal bezoeken we een concert van Sufjan Stevens. Het is ook zijn laatste concert en hij maakt de cirkel rond voor ons. Hij benoemt zijn einde van zijn tournee dat plaats vindt aan het einde van de wereld. Dat geldt ook voor ons. De motoren zijn in Auckland in de container op het schip gegaan en hopen wij begin mei op te kunnen halen in de haven van Rotterdam. Vanaf daar gaat onze reis in het leven weer verder, nu in ons eigen Nederland en wie weet wat de toekomst brengen zal.
Het weer in Nieuw Zeeland. Zoals overal op de wereld was het een warm jaar dankzij El Nino. Januari en februari waren gemiddeld warmer dan andere jaren. Een paar koude dagen met regen, maar 90% van de rijd was het rond de 25 graden met uitschieters naar 30 graden plus. (Central Otago)
Hoogte 971 meter (Lindis pass). Is dus helemaal niet hoog. Toch heb je een Alpine idee hier, omdat de bergen vanaf zeeniveau in de hoogte rijzen. Daardoor heb je het gevoel dat het veel hoger ligt dan bijvoorbeeld Mongolië, dat in zijn geheel boven de 1600 meter reikt.
Temperatuur overdag koudste 7 graden (Dunedin)
Warmst 38 graden (Cromwell Central Otago)
Benzine kost 1.58 op zijn goedkoopst, tot wel 2 dollar duurst.
Nieuw Zeeland Dollar variërend van 58 eurocent tot 63 eurocent
Aantal kilometers; 10.300 km
Geen valpartijen en twee keer de motor laten vallen (Lilian) Haha één keer bij de supermarkt, en er kwamen alleen maar dames op haar af om te helpen.
Klik hier voor de bijbehorende foto's
Klik hier om te zien hoe wij iedere dag de motor en tent oppakten