De grens van Albanië naar Kosovo is easy. Wel een verzekering kopen dat wel want de groene kaart geldt niet in Kosovo. Iets met landen-Navo- erkenning-oorlog-afscheiding. Alles is politiek in deze smeltkroes van mensen en culturen in Midden Europa. Voor de motor is het 10 euro. Voor ons staat een Nederlander met een VWbus, tegen hem zeggen ze dat het 70 euro is. Yep verschil moet er zijn. 
In het eerste stadje stoppen we voor een koffie. Het verschil met Albanië is best groot van wat wij kunnen zien vanaf  de motor. Beter onderhouden wegen, alles en iedereen op de weg (dier en mens), meer en grotere en moderne supermarkten grotere auto's maar dat zegt niets over het rijgedrag hoor. De medeweggebruiker blijft een onzekere factor op de weg, gelukkig zijn de autorijders wel een soort van relaxed onder hun slechte voertuigbeheersing en negeren van de regels. 
In Gjakovë zitten we een kop koffie te drinken en 

In Bosnië-Hercegovina rijden we door de vlakte, grote agrarische vlakte met grote huizen en in de verte moskeen of kerken. Bosnische huizen of dorpen herken je aan geel blauwe vlaggen. Het Servische bevolkingsdeel deel herken je aan de wit-blauw-rode vlag.
Plots rijden we een berggebied in en dit mondt uit in een boswachterspad, stukken kapotgereden modderpaden. In een bocht komt Guido een hert tegen en das altijd even een joepieie! moment, en een bocht verder staat een man met een quad. Met een geelblauw jasje. Hij vraagt waar we heen gaan, en Guido vertelt de naam van het dorp waar we heen willen. Hij knikt die kant op? De man bevestigt ja die kant op, ik rij met jullie mee. We rijden verder en de man keert en rijdt achter ons aan. 
Het is een donker modderig pad en het tempo ligt niet hoog. Op een gegeven moment roept de man Hey!! Hey. Lilian  twijfelt, weet niet wat hij bedoelt. Misschien mogen we hier niet rijden en is hij een boswachter of opziener of zo? Hij heeft immers een geel blauw jasje aan. maar nee hij komt naast Lilian rijden en laat haar een brillenkoker zien. Haar brillenkoker. Uit de tanktas gevallen. :) Wat als hij niet achter ons aan had gereden? Dan hadden we als Hans en Grietje teug moeten rijden en het spoor van tanktas-kruimels moeten volgen.

De route van noordwest naar zuidoost door Slovenie, Kroatië en Bosnië Herzegovina is erg afwisselend met prachtige dalen, superkleine dorpen, mensen die werken op het land, vergezichten. Beide landen zijn prachtig om doorheen te rijden. Veel huizen tonen sporen van kogelinslagen of zijn volledig ingestort. Halve dorpen verlaten.  De oorlog heeft dit nagelaten en het wederopbouwen is nog lang niet klaar. ​

Webloggen is vertellen over de reis met alle mooie landschappen, fijne mensen en geweldige ervaringen. Maar zit de lezer ook te wachten op de minder leuke kant? Zit er uberhaupt trouwens wel iemand op een weblog te wachten? Is het oprecht genoeg? Hoort dit stukje kwetsbaarheid erbij of mag het weggelaten worden? Wat als het toch wel heel erg persoonlijk wordt. Of dat je iets bloot moet geven van jezelf wat je liever privé houdt.

Via kleine wegen rijden we door Duitsland. Duitsland dat van noord naar zuid doorkruisend toch wel heel groot blijkt te zijn als je de Autobahn schrapt. Maar deal is deal, afspraak is afspraak. Ook de afspraak om de boot van Italie naar Griekenland is een deal. Net als het feit dat we geen plan willen hebben en wel zien een deal is. 
Veel mensen vragen ons "Maar wat ga je nou eigenlijk doen?" als je vertelt dat je de randen van Europa gaat opzoeken. We weten het niet we zien wel is een antwoord waar veel mensen geen raad mee weten. Het vraagteken op het gezicht is zo groot dat we al snel een antwoord bedenken. Of zijn we het antwoord vooral aan onszelf verschuldigd? Misschien hebben we zelf ook behoefte aan een plan, een route, een doel. Het antwoord wordt daardoor wel concreter en ontwikkelt zich in de laatste weken pas echt en luidt op het laatst met een stelligheid, we gaan richting Griekenland en Turkije. En dan richting Balkan. Misschien Baltische staten. En eindigen in Spanje. 
Door Duitsland kruisen zonder doel is geen straf op zich trouwens. Het is het perfect weer, zon 20-25 graden, overal zijn wegen te vinden die mooi door het landschap slingeren en het asfalt supergeil. Who needs an Autobahn.
Halverwege Oostenrijk merken we allebei dat het gaat wringen. Er is haast in het reizen geslopen en er lijkt geen ontspanning te kunnen komen. We slapen, we pakken op, en we rijden. De volgende dag opnieuw. Het loslaten van je leven en werk in Deventer kost tijd uiteraard. Een aantal weken is niet gek. Maar het plan dat we hebben om de boot te halen in Ancona, is gek genoeg een doel geworden. Terwijl het plan was dat we geen plan zouden hebben. We wilden allebei per dag bekijken waar we terecht komen en wel zien wat zich aandient. We zijn waar we zijn en zo is het reizen het doel en niet de bestemming. Langzaam sluipt er een deadline in onze reis, een minimum aantal kilometers per dag om te halen. Vooral Lilian heeft tijd nodig om het lichaam te laten wennen aan het eat sleep ride ritme, dat uiteraard wel heel gaaf is om te doen!
​​Op een goed moment rijden we onszelf vast in de Alpen. Er zijn 2 bergpassen nog helemaal niet open gegaan na de winter. Het is ook nog maar half mei, dat hadden we kunnen weten. Daardoor werden we gedwongen oostelijk af te buigen om de bergen te kunnen trotseren. We nemen een fantastische pas (Flexenpas 1773m) en rijden meer naar het oosten dan gepland. Zoals vaker blijkt, dit heeft zo moeten zijn en laten we er niet moeilijk over doen. We laten de boot voor wat het is en slaan links af, richting het zuid-oosten dwars door de Alpen, Dolomieten, Deal of geen deal. We hebben een afspraak met Slovenië!!

Dag 1 start met een rustig eindje kachelen binnendoor van Deventer naar Arnhem. Een bezoekje aan de Decahlon blijkt nodig deze eerste dag van ons half jaar reizen. De slang van de camelbak van Lilian laat een vreemd geelbruingroen en zwart kleurtje zien. Een nachtje in de week heeft geen effect gehad. 
Bij de decathlon stuiter ik naar binnen en stuit op een stel kiftende mannen bij de afdeling waterflessen, waterzakken en waterslangen. Het zijn de berijders van de motoren die vooraan geparkeerd staan. Ze debatteren over welke waterfles het beste is. "Je weet toch dat ik die niet fijn vind om uit te drinken." Ja maar deze heeft een onhandig formaat. Ik trek snel mijn benodigde waterslang uit de schap en loop naar de kassa. Later staan we met zijn 4-en bij de motoren te kletsen alsof we elkaar al jaren kennen. Als altijd gaat het snel over de techniek, de bagage en de route. We hebben er weer een stel vrienden bij!
Afgelopen weken stonden in het teken van afscheid van mensen, afronden van werk en opruimen van het huis om de huurder te kunnen verwelkomen in een schoon huis. Heel veel tijd aan voorbereiden hebben we niet genomen. Maar de waterslang is binnen, het eerste gesprek met motorrijders is gevoerd. And so it begins.

This is roughly our itinary. But it all depends. On the weather. On the people on the road. On our own urge to wander. The plan is we have a rude scedule in Europe to first go east-south in spring, and finish in south (Spain/Portugal) in autumn.

We will travel on different bikes. Different from each other, and other bikes than our last big trip. We did this mainly because it is fun to have a different bike once in a while. But also because we want to go on smaller and maybe more unpaved roads. To be able to go anywhere you like without the concern can I do this road or will it be difficult to ride.
Let me introduce the new KTM 890adventure. 
And a 2016 Honda CRF250 L.
Modification; most important are the springs. Front and rear Hyperpro. 
And we will travel with soft panniers instead of hard cases. 

And here is a little video impression of our first ride on these bikes on a sunny afternoon in the Netherlands on the TET. The transeurotrail. 
​transeurotrail.org/netherlands/#2.22/53.69/6.35

SOON TO COME....
Follow us @ Facebook Instagram