Bullfighting

In Bosnië-Hercegovina rijden we door de vlakte, grote agrarische vlakte met grote huizen en in de verte moskeen of kerken. Bosnische huizen of dorpen herken je aan geel blauwe vlaggen. Het Servische bevolkingsdeel deel herken je aan de wit-blauw-rode vlag.
Plots rijden we een berggebied in en dit mondt uit in een boswachterspad, stukken kapotgereden modderpaden. In een bocht komt Guido een hert tegen en das altijd even een joepieie! moment, en een bocht verder staat een man met een quad. Met een geelblauw jasje. Hij vraagt waar we heen gaan, en Guido vertelt de naam van het dorp waar we heen willen. Hij knikt die kant op? De man bevestigt ja die kant op, ik rij met jullie mee. We rijden verder en de man keert en rijdt achter ons aan. 
Het is een donker modderig pad en het tempo ligt niet hoog. Op een gegeven moment roept de man Hey!! Hey. Lilian  twijfelt, weet niet wat hij bedoelt. Misschien mogen we hier niet rijden en is hij een boswachter of opziener of zo? Hij heeft immers een geel blauw jasje aan. maar nee hij komt naast Lilian rijden en laat haar een brillenkoker zien. Haar brillenkoker. Uit de tanktas gevallen. :) Wat als hij niet achter ons aan had gereden? Dan hadden we als Hans en Grietje teug moeten rijden en het spoor van tanktas-kruimels moeten volgen.

Hij lacht en zegt " ik woon aan eind van deze weg, ik sta daar te wachten und tan trinken wir etwas zusammen. Ik rij alvast vooruit." The answer is always yes en zo gezegd zo gedaan en aan het eind van de bosweg staat de quad op een oprit, de man te wachten. We rijden een prachtig erf op met een klein buitenhuisjes middenin het groen met kersenbomen, mais en een vergezicht over het dorp. Zijn vrouw Elena is er ook, ze spreekt helaas geen Duits. We worden overstelpt met drinken en eten. Verse en superfrisse appelsap van eigen bomen, snoepgoed, koffie, het bier en het sterkers laten we staan. 
De man vertelt dat hij Ghido heet. Ghido roepen wij uit!! We staan even naar adem te happen. Hij spelt het uit. G H I D O.  Dat hij Ghido heet en geen Guido maakt voor de perplexheid niets uit.  
De man vertelt dat in het dorp bijna niemand meer woont. Behalve in de zomermaanden dan komen ze uit alle windhoeken terug naar hun geboortedorp, uit Canada, Frankrijk, Zwitserland, Australie, Duitsland. Deze dorpsbewoners inclusief onze gastheer zijn allemaal verdreven in de oorlog (1991-1995). De diaspora zorgt ieder jaar voor een vol dorp met gezelligheid. Voor onze gastheer gold dat hij vluchtte naar Zwitserland en daar 20 jaar werkte. Bij terugkeer hadden de soldaten niets meer overgelaten van de huizen in het dorp. 
​Hij is kampioen vertelt hij, of althans zijn stier is kampioen. Kampioen vechten. We denken even dat het in Bosnië-Hercegovina net zo gaat als in Spanje in een arena met een stierenvechter. Nee nee het is anders, zijn stier wordt tegenover een andere stier gezet en de dieren worden verondersteld tegen elkaar te vechten. De stier die als eerste wegloopt dan heeft de ander gewonnen. Ze blijven beiden in leven, worden niet afgeslacht. de hoorns zijn afgeknipt waardoor ze elkaar niet kunnen verwonden. Hij laat een filmpje zien van afgelopen zaterdag toen zijn stier weer won. In Zwitserland heeft hij deze hobby opgepakt en verder uitgebreid in BH. Hij heeft nu twee kampioen stieren, een is overleden en ligt op dit erf begraven. Het is zijn trots zo zien we op het bord van de stieren aan de voorkant van het huis. Hier maken we een foto van de beide Guidos en rijden weer verder. Hoofdschuddend zitten we op de motor. De ontmoeting met deze man heeft ons verrijkt met met zijn kennis, ervaringen vooral gastvrijheid. Want naast bullfighting is deze man een kampioen gastvrijheid. ​​