De kop is eraf of zoals google translate zei the head is gone. Maar we beginnen bij het begin.
Terwijl het noorden van Nederland en Duitsland werden geteisterd door een heuse orkaan genaamd Niklas, trokken wij zuidwaarts op onze motoren.
Onze kat Y nam ons vertrek in zich op van onder de tuintafel.
De eerste stop was om de hoek bij het Motorcentrum waar wij Dries, Marvin en de anderen trakteerden op een Boschsebol. Onze ouders waren gevolgd en er werden nog een paar laatste foto’s geschoten en traantjes weggepinkt. En daar gingen we.
Het eerste stuk binnendoor, even de motoren voelen met volle bagage en wennen aan de wind. Het viel mee zolang we maar reden. Bij de stoplichten beide benen aan de grond. In Nijmegen wisselden we wat euro’s voor dollars. Eén om één…. Dat was een paar weken geleden nog wel anders….
Bij het uitrijden van Nijmegen onze eerste fotoshoot, van een molen. Wat een Nederlands plaatje zo midden in de stad.
Na Nijmegen de snelweg op. De wind leek minder dan in Deventer. Af en toe nog een rukwind waarbij we de hele baan nodig hadden, het viel gelukkig mee. En droog tot vlak voor Aken slechts vijf minuutjes regen. Zo wij later van Marcel en Greta begrepen heel gebruikelijk omdat Aken in een kom ligt. Het regent er vaak. Aken’s Hole.
De motoren konden bij Marcel en Greta in de tuin. Stickers werden uitgewisseld. Ze noemen hun reis ‘the way to dawn’ en rijden bovenlangs via Scandinavië naar Mongolië. Volg hun op hun site The way to dawn. En dat is dan ook waar wij elkaar weerzien en van waar wij gezamenlijk door China zullen rijden. We hebben een boel bij te kletsen, kunnen hun motoren nog even zien. Ze rijden allebei op een Honda Transalp maar totaal aangepast zoals een 24 liter tank en op maat gemaakte zadels. * foto vergeet te nemen * . Grappig is dat Greta een coole sticker van Darth Vader op haar ruitje heeft, haha, ik leg haar uit waarom wij ‘there is no try’ heten. De nieuwste Starswars-film (no 7) zien we allebei niet zitten, zonder precies te weten waarom.
Volgende dag, na een fijn ontbijt en afscheid,….tot in Mongolië, rijden we in de regen Aken uit. Duiken de Autobahn op en de wind blijkt nog even venijnig te zijn. Het is hangen aan het stuur, vooral op die lange viaducten is het uitkijken geblazen. Op een viaduct vlak voor Guido valt er een stuk plastic van 1 meter doorsnee van een vrachtwagen……Pffff er is tijd genoeg om het te ontwijken maar laat ons zien dat we scherp moeten blijven.
Aan het eind van de dag komen we in een Kuhrord zoals er velen zijn in Duitsland. Het pension is ruim en luxe en niet al te duur. ’s Avonds drinken we een fijne Spätburgunder uit de Pfalz, heerlijk zacht zoet rode wijn uit de streek. De volgende dag als we wakker worden, regent het en het ziet er niet uit dat dit ooit stopt. But what the heck, we zijn in een kuuroord en besluiten naar de sauna met een TotesMehrSaltGrotte te gaan. Het is gek te beseffen dat in Duitsland de mensen naar de sauna gaan om gezond te worden, in Nederland ga je alleen naar de sauna als je al gezond bent en leeft.
Volgende dag is het zonnig en heel lekker weer. De wind is eindelijk gaan liggen. Het schiet dan ook heel goed op, we zullen deze dag tot in Noord-Italië rijden. Kilometers vliegen voorbij totdat we in de file tussen wintersporters terecht komen. Als motorrijders mag je in Duitsland er niet langs, maar wij zijn Nederlanders en doen het wel. Onderweg zien we bijna geen motorrijders. Later op de dag rijden we door de Alpen, door wintersportgebied met sneeuw in de berm. Overal ligt nog pekel en de temperatuur daalt tot 2 graden. We gaan via de Brennerpas richting de Italië. We warmen onze handen aan de vlam in de pijp.
Deze nacht slapen we in Bolzana, ons beide welbekend van eerdere vakanties. Het ligt aan de voet van de Dolomieten, een fantastisch gebied voor motorrijders, geweldige passen en bochten. Deze dag komen we weer in wintersportgebied. We begrijpen nu waarom er zo weinig motorrijders zijn; die staan allemaal nog op de ski’s! Het is wel maf trouwens om gepasseerd te worden door een skiër terwijl jij op je motortje zit.
De volgende dagen zijn niet om over naar huis te schrijven, het is koud voor de tijd van het jaar, het regent en we moeten ook nog eens door de Po-vlakte rijden. Po staat gelijk aan saai, vlak, kaal met risotto rijstvelden. Niks aan op de motor. ’s Avonds boarden we op een veerboot van Minoan Ferry om de volgende dag aan te meren in Igoumenitsa, Griekenland. De zon schijnt, het is 16 graden, we drinken Griekse koffie, wat een prachtige dag. Ook vandaag, trouwens, voor de verandering rijden we een wintersportgebied in. De wegen hier worden niet meer onderhouden, de snelweg die er ligt brengt je in 30 minuten naar de andere kant van het gebergte. Maar we hadden de snelweg afgezworen dus we pakken de pas. Onderweg moeten we erg lachen om al die honden in de berm of op de weg. Ze blijven liggen totdat je nèt voorbij bent en gaan dan achter je aan rennen. Dapper hoor. Sommigen schrikken, die zijn zo’n verschijning duidelijk niet gewend en springen de berm weer in.
We komen aan in Kalampaka, een dorpje aan de voet van een indrukwekkend eeuwenoud geërodeerd rotsgebied. We nemen een selfcontained room en hebben de tijd om een weblog te schrijven, wat onderhoud te doen als ketting spannen, de osco-leiding te repareren en dergelijke.
Statistieken:
Laagste temp op motor : -2⁰ graden
Hoogste temp op motor : +22 ⁰ graden
Aantal kilometers : 1770 km
Hoogste pas : 1948 m in Dolomieten
Regenval : 1,8 mm, echt weinig.
Benzineprijs 1,55 / liter
Voor de foto's van de eerste week behorend bij dit verhaal klik hier
Terwijl het noorden van Nederland en Duitsland werden geteisterd door een heuse orkaan genaamd Niklas, trokken wij zuidwaarts op onze motoren.
Onze kat Y nam ons vertrek in zich op van onder de tuintafel.
De eerste stop was om de hoek bij het Motorcentrum waar wij Dries, Marvin en de anderen trakteerden op een Boschsebol. Onze ouders waren gevolgd en er werden nog een paar laatste foto’s geschoten en traantjes weggepinkt. En daar gingen we.
Het eerste stuk binnendoor, even de motoren voelen met volle bagage en wennen aan de wind. Het viel mee zolang we maar reden. Bij de stoplichten beide benen aan de grond. In Nijmegen wisselden we wat euro’s voor dollars. Eén om één…. Dat was een paar weken geleden nog wel anders….
Bij het uitrijden van Nijmegen onze eerste fotoshoot, van een molen. Wat een Nederlands plaatje zo midden in de stad.
Na Nijmegen de snelweg op. De wind leek minder dan in Deventer. Af en toe nog een rukwind waarbij we de hele baan nodig hadden, het viel gelukkig mee. En droog tot vlak voor Aken slechts vijf minuutjes regen. Zo wij later van Marcel en Greta begrepen heel gebruikelijk omdat Aken in een kom ligt. Het regent er vaak. Aken’s Hole.
De motoren konden bij Marcel en Greta in de tuin. Stickers werden uitgewisseld. Ze noemen hun reis ‘the way to dawn’ en rijden bovenlangs via Scandinavië naar Mongolië. Volg hun op hun site The way to dawn. En dat is dan ook waar wij elkaar weerzien en van waar wij gezamenlijk door China zullen rijden. We hebben een boel bij te kletsen, kunnen hun motoren nog even zien. Ze rijden allebei op een Honda Transalp maar totaal aangepast zoals een 24 liter tank en op maat gemaakte zadels. * foto vergeet te nemen * . Grappig is dat Greta een coole sticker van Darth Vader op haar ruitje heeft, haha, ik leg haar uit waarom wij ‘there is no try’ heten. De nieuwste Starswars-film (no 7) zien we allebei niet zitten, zonder precies te weten waarom.
Volgende dag, na een fijn ontbijt en afscheid,….tot in Mongolië, rijden we in de regen Aken uit. Duiken de Autobahn op en de wind blijkt nog even venijnig te zijn. Het is hangen aan het stuur, vooral op die lange viaducten is het uitkijken geblazen. Op een viaduct vlak voor Guido valt er een stuk plastic van 1 meter doorsnee van een vrachtwagen……Pffff er is tijd genoeg om het te ontwijken maar laat ons zien dat we scherp moeten blijven.
Aan het eind van de dag komen we in een Kuhrord zoals er velen zijn in Duitsland. Het pension is ruim en luxe en niet al te duur. ’s Avonds drinken we een fijne Spätburgunder uit de Pfalz, heerlijk zacht zoet rode wijn uit de streek. De volgende dag als we wakker worden, regent het en het ziet er niet uit dat dit ooit stopt. But what the heck, we zijn in een kuuroord en besluiten naar de sauna met een TotesMehrSaltGrotte te gaan. Het is gek te beseffen dat in Duitsland de mensen naar de sauna gaan om gezond te worden, in Nederland ga je alleen naar de sauna als je al gezond bent en leeft.
Volgende dag is het zonnig en heel lekker weer. De wind is eindelijk gaan liggen. Het schiet dan ook heel goed op, we zullen deze dag tot in Noord-Italië rijden. Kilometers vliegen voorbij totdat we in de file tussen wintersporters terecht komen. Als motorrijders mag je in Duitsland er niet langs, maar wij zijn Nederlanders en doen het wel. Onderweg zien we bijna geen motorrijders. Later op de dag rijden we door de Alpen, door wintersportgebied met sneeuw in de berm. Overal ligt nog pekel en de temperatuur daalt tot 2 graden. We gaan via de Brennerpas richting de Italië. We warmen onze handen aan de vlam in de pijp.
Deze nacht slapen we in Bolzana, ons beide welbekend van eerdere vakanties. Het ligt aan de voet van de Dolomieten, een fantastisch gebied voor motorrijders, geweldige passen en bochten. Deze dag komen we weer in wintersportgebied. We begrijpen nu waarom er zo weinig motorrijders zijn; die staan allemaal nog op de ski’s! Het is wel maf trouwens om gepasseerd te worden door een skiër terwijl jij op je motortje zit.
De volgende dagen zijn niet om over naar huis te schrijven, het is koud voor de tijd van het jaar, het regent en we moeten ook nog eens door de Po-vlakte rijden. Po staat gelijk aan saai, vlak, kaal met risotto rijstvelden. Niks aan op de motor. ’s Avonds boarden we op een veerboot van Minoan Ferry om de volgende dag aan te meren in Igoumenitsa, Griekenland. De zon schijnt, het is 16 graden, we drinken Griekse koffie, wat een prachtige dag. Ook vandaag, trouwens, voor de verandering rijden we een wintersportgebied in. De wegen hier worden niet meer onderhouden, de snelweg die er ligt brengt je in 30 minuten naar de andere kant van het gebergte. Maar we hadden de snelweg afgezworen dus we pakken de pas. Onderweg moeten we erg lachen om al die honden in de berm of op de weg. Ze blijven liggen totdat je nèt voorbij bent en gaan dan achter je aan rennen. Dapper hoor. Sommigen schrikken, die zijn zo’n verschijning duidelijk niet gewend en springen de berm weer in.
We komen aan in Kalampaka, een dorpje aan de voet van een indrukwekkend eeuwenoud geërodeerd rotsgebied. We nemen een selfcontained room en hebben de tijd om een weblog te schrijven, wat onderhoud te doen als ketting spannen, de osco-leiding te repareren en dergelijke.
Statistieken:
Laagste temp op motor : -2⁰ graden
Hoogste temp op motor : +22 ⁰ graden
Aantal kilometers : 1770 km
Hoogste pas : 1948 m in Dolomieten
Regenval : 1,8 mm, echt weinig.
Benzineprijs 1,55 / liter
Voor de foto's van de eerste week behorend bij dit verhaal klik hier
